شتران از خداوندان مسئلت شاخ نمودند؛ زیرا که از بی شاخی قادر بر دفع دشمن نبودند. و در سؤال این مسئله بی جا به حدی پای ثبات افشردند و اصرار و مبالغه را زیاده از حد به کار بردند، که به سزای پررویی و زبان درازی، حکم گوش بری آنان صادر و کوتاه گوشی آن گردن درازان بر عالمیان ظاهر شد.
نتیجه‏
هیچ کس نمی‏داند خیر و مصلحت خود را، تا آن را از خدا بخواهد.
پس باید به مقدورات الهی که حکم نامتناهی برای ما خواسته است خرسند باشیم. مبادا از تشکی و بی صبری، خود را به مخاطرت و اشکالات سخت گرفتار سازیم.