گویند روزی عقابی از سر سنگ به هوا برخاست و به طمع شکار بال و پری بیاراست؛ دنیا را زیر پر خود می‏دید و طیور را زیر دست خود می‏اندیشید. ناگاه صیادی سخت کمان مثل رستم دستان، دست به ترکش برد و یک چوبه تیر که چهار پر عقاب بر او نشانده، در چله کمان گذاشت، هنوز از شست کماندار بر نجسته بود که بر سینه صاحب پر نشست؛ عقاب بیچاره جون نیک نظر کرد و پر خویش در آن تیر دید، با کمال افسوس با خود می‏گفت: اگر پر من همراه چوب و آهن نبودی و یاری ننمودی اینان صدمه نتوانستند وارد آورد.
نتیجه‏
خیلی مؤثر است زخمی که از خود وارد می‏آید و اکثر اوقات دشمنان به واسطه اقارب و بستگان شخص، بر او غلبه می‏نمایند؛ پس ما باید این مسئله را ملتفت باشیم و کاری نکنیم که نزدیکان ما یار دشمنان ما بشوند، چنان که امیرالمؤمنین علیه السلام می‏فرماید: صل رحمک تزد حشمک.باید همیشه نوازش اقربا نماییم و نگاهداری از احبا کنیم.