زاغی زشت را حکایت نمایند که پرهای طاووس جمیلی را جمع نموده، زینت بر و دوش منحوس خود ساخته؛ در میان مرغان همجنسان خود می‏خرامید و جلوه می‏فروخت. همگنان غیور یعنی جمیع طیور بر او هجوم آوردند و بال‏های عاریتی او را کندند و آن میشوم مذموم را سر شکسته و رسوا به صحرا افکندند. پس از مدتی با کمال ندامت و معذرت، خواست که خود را داخل جمع و همرنگ جماعت نماید، قبول ننمودند و از او احتراز جستند و به خود راه ندادند. یکی از آن‏ها به او گفت: ای برادر اگر به همان وضع و ترتیب اولی و طبیعی خود راضی می‏شدی، هرگز این ملامت وخواری و مذلت و شرمساری، قرین احوالت نمی‏شد.
نتیجه‏
اشخاصی که از حد خود تجاوز می‏نمایند گمان می‏برند که بدین واسطه ترقی و پیشرفت خواهند نمود، لیکن غافل از آن که خود را در مهلکه و مخمصه‏ای انداخته‏اند که من بعد هم به ترقیاتی که برای آن مستعدند نائل نخواهند شد. پس ما باید امانت و دیانت و صداقت و خدمت را پیشه خود سازیم و به راستی و درستی طالب ترقی گردیم و از حد خود تجاوز نکنیم. پس البته با کمال احترام به هر مقامی که مستعد آنیم نایل خواهیم گشت.

اگر قیمتی گوهری غم مدار - که ضایع نگرداندت روزگار ‏