گویند خرگوشی تیز دو، لاک پشتی آهسته رو را دید با کمال تانی پایی بر می‏دارد و با نهایت آرامی به زمین می‏گذارد. بر او خندید که‏ای کاهل کمکار، قدم زودتر بردار تا نانی به دست آری و نانت را از کف نگذاری! لاک پشت متغیر شده گفت: ای عجول تیز دو با این خمول کندرو، آیا می‏توانی به گرو بندی مغلوب نشوی؟ خلاصه خرگوش و لاک پشت با یکدیگر نشستند و عهد بستند که تا چهار میل با یکدیگر بروند و به همراهی یکدیگر بدوند، هر کدام که به وقت معین از مقام مقرر بگذرد، گرو را برده انعام مقرر راببرد، روباه، عادل ثالث بین الاثنین و حکم فی مابین شد و آن دو حریف به مسابقه شروع نموده، خرگوش یک میدان اسب از جلو تاخت و آن را به عقب انداخت، به اطمینان و خاطر جمعی که داشت چشم را بر هم گذاشت که اگر من اندکی بخوابم و او از من بگذرد بشتابم و او را به یک نفس دریابم و لاک پشت با تامل و تانی آمده به او رسید و از او گذشته به منزل رسید و آن هنوز در خواب غفلت بود که این یک انعام معهود را تصرف نمود.
نتیجه‏
به امتحان معلوم شده که اطفال عجول متلون المزاج، هیچ وقت ترقی ننموده و به سر حد کمال نرسیده‏اند و اشخاص متین مستقیم الرای به تانی و ثبات قدم کارهای بزرگ را از پیش برده‏اند؛ لهذا ما باید در هر کاری که شروع نمودیم تا آن را به کمال نرسانیم دست به کار دیگر نزنیم و همچنین به تعویق و تاخیر و تعطیل، کار را مشکل نسازیم.