رمالی در بازار رمل می‏انداخت و خفایای امور مردم را ظاهر می‏ساخت؛ در آن اثنا طفلی شتابان آمد که‏ای بی خبر! بشتاب که خانه ات به باد فنا رفت؛ و هر چه داشتی دزد ببرد. فی الحین آن بیچاره به عجله و اضطراب می‏دوید که معلوم نمایید آن طفل به قصد تکلم نموده یا به کذب، از روی هزل بوده یا به جد. شخصی در راه از او سؤال نمود: شما که برای خود نمی‏دانید حال چیست و دزد کیست، راست است یا راست نیست، چگونه برای حل معما و ابراز خفایا می‏نمایی؟
نتیجه‏
به فال گیر و رمال و طالع بین و کف خوان و شانه بین و جام زن و پیسوز گردان و منجم اعتماد مکن، به جز خدا هیچ کس غیب نمی‏داند، اگر چه این ایام مشاعر چنان ترقی نموده است که هیچ لازم به نصیحت نیست. امام رضا علیه السلام می‏فرماید: العقل دلیل المؤمن.