آورده‏اند که صیادی در جنگل به قصد شکار به هر طرف می‏دوید و هر درخت و شاخی را به دقت می‏دید، ناگاه چشمش به یک قمری افتاد تیر در چله کمان نهاد، هنوز تیر از کمان نجسته بود که پایش از زخم ماری خسته شد، صید و صیاد هر دو به یکبار بر خاک غلطیدند. الظلم یرجع الی الظالم.
نتیجه‏
شخص شریر همواره گرفتار شرارت و موذی در اذیت است و مستحق آن است و به امتحان رسیده که ظالمی که به همسایه خود ستم نماید عاقبت الامر آن راجع به خود او می‏شود. پس ما نباید به ظلم احدی بلکه حیوانی راضی شویم که گفته‏اند:

میازار موری که دانه کش است - که جان دارد و جان شیرین خوش است ‏