روزی مابین سیب و شفتالو، مباحثه در برتری و بهتری از یکدیگر بود و هر یک در حسن و جمال و زیبایی و کمال خود ادعایی می‏نمود.
شاه توت فرتوت سیاه صورت، موقع را مقتضی دانسته پیش دوید و گفت: خاموش باشید که ما همه صاحب حسن و جمالیم و دارای زیب و کمال، همه خوبیم و محبوب و مطلوبیم و مرغوب.
نتیجه‏
چقدر زشت است که جهال خود را در جرگه علما در آورده در معقولات دخل و تصرف نمایند و چقدر بد است که علما خود را در زمره جهال داخل نموده، در اعمال و اقوال با آن‏ها شرکت کنند! چقدر مشکل است که شخص خود را بشناسد.