گویند گاوی در مزرعه‏ای می‏چرید که وزع‏های بسیار در جست و خیز بودند، اتفاقا یکی از آن‏ها پایمال آن حیوان بی تمیز گردید؛ و ایشان هراسان و ترسان به خانه در پناه مادر مهربان گریختند و با آه و افغان خبر دادند که: برادر ما و نور چشم شما مقتول حیوانی جسیم الخلقه و عظیم الجثه گردید که در تمام عمر جانوری به بزرگی او ندیده‏ایم.
مادر باد در پهلو و چین در ابرو انداخت و هر قدر توانست چانه و شکم را به باد و ورم بزرگ ساخت و به اطفال کوچک خود نمود که آیا او به این بزرگی بود؟
بچه‏ها بر آشفتند و به یکباره به فریاد و نعره گفتند: ای مادر! زحمت بیهوده به خود مده و بار سنگین بر امعا و اشداق خود منه که اگر پوست اندامت بترکد و چشمت از حدقه بیرون جهد به بزرگی و کلانی او نخواهی رسید.
نتیجه‏
ما باید بدانیم که خداوند حکیم به جهت هر شخص، مقامی مقدور و مرتبه‏ای مقرر فرموده که دیگری به آن نمی‏رسد؛ پس ما هیچ وقت نباید از حد خود تجاوز کنیم و خود را به رقابت و هم چشمی دیگران از شکل طبیعی خود خارج نماییم.

گیرم که مارچوبه کند تن به شکل مار - کو زهر بهر دشمن و کو مهره بهر دوست ‏