کبوتری را حکایت کنند بر شاخه درختی نشسته، موری را دید در آب افتاده، به هیچ وسیله و حیله نمی‏تواند خود را از غرقاب هلاک نجات دهد. دلش بر او بسوخت و حیله‏ای ساخته، برگی از درخت برکند و در آب انداخت. مورچه غریق، خود را به آن کشتی نجات رساند و بر آن سوار شد و در کنار راند؛ دید صیادی آنجا ایستاده و تیر بر چله کمان نهاده، زه کشیده و بغل گشاده و سینه بی کینه کبوتر پاک دل را هدف و آن جان پاک را در شرف تلف قرار داده است. به چالاکی نزد او دوید که یاور رسید و به بی باکی چنان پای او بگزید که دستش بلرزید و تیرش بر خطا و کبوتر از مرگ رها شد.
نتیجه‏
هر آن که نیکی کند، نیکی بیند و هر آن که بدی نماید، بدی یابد. ما باید بدانیم که هیچ وقت محتاج بدی کردن نیستیم، زیرا که هر کاری را می‏توانیم بدون بدی انجام بدهیم؛ پس چه لازم است که ما با اعمال نالایقه، خود را خوار و بی مقدار کنیم؟ و چه سزای خوب و نیکویی است که ما با اشخاصی که با ما به بدی رفتار نمودند، علی رغم ایشان منتهای نیکی را به عمل آوریم.