شخصی به جهت تجارت مسافرت نمود و نذر کرد که هر چه در این سفر از نعمت غیر متقربه به دستش آید نصف آن را فی سبیل الله انفاق نماید. در یکی از منازل بین راه، کیسه‏ای پر از خرما و بادام یافت و از ظاهر این و باطن آن، چرب و شیرین به هم بر آمیخته تا شکم را پر و کیسه را خالی ساخت! و بعد اتمام خرما و بادام، نذر را منظور کرد که به عهد وفا ننموده و با خدا صفا نکرده است. با خود گفت که نصف آن مانده هسته از خرما و پوست از بادام بر جااست؛ نذرم مقبول است و عملم مشکور، خیرم مبرور است و ذنبم مغفور.
نتیجه‏
ما همیشه باید بهترین چیزها را در راه خدا انفاق کنیم و در راه او در خفا به فقرا نفقه دهیم و منت بر آنها نگذاریم تا نزد خلاق و رزاق ما مقبول شود و این را هم باید بدانیم که روح و قلب ما مقامشان بالاتر است از بدن و شکم که برای او این قدر زحمت می‏کشیم.

دنیا طلبیدیم و به مطلب نرسیدیم - آیا چه شود آخرت نا طلبیده ‏