گویند خری که حامل انواع اطعمه دروگران بود به مزرعه رسید و سبکبار بیارمید، در آنجا توده‏ای از خار سبز دید، از شدت گرسنگی و خستگی از آن می‏خورد و لذت فوق العاده می‏برد و تفکرها می‏کرد و تحسرها داشت که این مردم نادان چرا این طعام لذیذ نظیف و خوراک لطیف را گذاشته بر خود و من زحمت می‏دهند و از راه دور غذا می‏آورند؛ همانا حکمت بالغه الهی چنین اقتضا نموده که قدر این نعمت عزیز را کسی نداند تا به جهت من بماند، تعالی شانه و جل برهانه.
نتیجه‏
مردم در طبیعت و سریرت چنان مختلفند که در صورت و هیات؛ لهذا ممکن است که چیزی به جهت شخصی قوت جانفزا باشد و برای دیگری سم جانگزا. همچنین در عقاید و آراء کل حزب بما لدیهم فرحون: هر طایفه به آنچه دارند شادند.
پس نباید ما خود پسند و متکبر باشیم و برای خود مغرور؛ هر مطلبی را باید بسنجیم و در صحیح و سقیم آن تفکر و تدبر نماییم، بعد از دقت و درک، آن را قبول کنیم، عقلا گفته‏اند: تامل ثم تقبل: فکر کن پس قبول کن.