گویند دو خروس غیور به جهت ریاست به چند ماکیان، با یکدیگر آویختند و خون یکدیگر ریختند؛ عاقبت یکی غالب و دیگری مغلوب و مقهور شده، در بیغوله‏ای مستور گشت و آن غالب مغرور به محل منیع و مقام رفیع بر آمد تا فتح نامه خود را به آواز جلی گوشزد اعالی و ادانی نماید. ناگاه عقاب گرسنه که بالای سرش در پرواز بود آوازش شنید و در محل بلندش دید، فی الفور مثل تیر شهاب از بالا پایین آمد و مانند موج او را به اوج برد. خروس متواری از آن بیغوله خاری بیرون خرامید و تاج سلطنت بر سر نهاد و بر تخت عزت بیارمید.
نتیجه‏
غرور و نخوت مثل اسب وحشی صاحب خود را به خاک هلاک می‏اندازد و حوادث ایام مانند طوفان هوا است که به ناگاه خود را ظاهر می‏سازد. پس ما نباید به خوشبختی خود مغرور و به عزت موجوده مسرور شویم، مبادا سیل فتن و محن به منزلگاه ما در کار عبور باشد و ما در خواب غرور باشیم.