لاک پشتی را گویند که از باغ و گردش بوستان سیر، و آرزوی پرواز در هوا و تماشای جو سما در دلش جا گیر شده بود؛ وعده داد که هر که مرا در فلک پرواز با ملک همساز کند، یک قطعه لعل رمانی و بیست دانه در عمانی که در دهان دارم بر او واگذارم. عقاب متعهد شد که او را بی عذاب در میدان هوا سیران و در فضای بی منتهی طیران دهد و اجرش را بی زجر و تعطیل در همان جا تحویل گیرد. خلاصه آن حمال کودن آن بار سنگین را به گردن گرفته، به هوا اوج گرفت و به امید اجر و مزد گزاف آن کم پول پر لاف را به موج سحاب رسانید و مطالبه وجه موعود را به موعد معین نمود. آن مفلس کذاب از ادای وجه عاجز و مهلت را در شرع انور جایز دانست. عقاب بی تاب، لاک پشت درشت را مثل بار دین از گردن انداخته معلق زنان بر زمینش فرستاد و عقاب طلبکار نیز برای اخذ حق از عقبش پایین آمده، از اعضای پاره پاره در هم شکسته خورد شده او می‏خورد، باز مطالبه لعل و مروارید می‏کرد، بالاخره دهانش را کاوید و به جز زبان و دندان او لعل رمانی و در عمانی ندید، هنوز او را زیر دین خود می‏داند و دروغگوی لاف زنش می‏خواند.
نتیجه‏
شخص عاقل، باید قبل از دادن وعده، ملاحظه ادای آن را بنماید؛ اگر وفا نمی‏تواند نمود، وعده ندهد و خود را بد نام و منفعل و او را دشمن و سرگردان نکند. چقدر این فقره امروز در متمولین شیوع دارد؛ به این واسطه در انظار مساکین خوارند و به افواه عموم گرفتار؛ لهذا ما قبل از ملاحظه ایفا، وعده ندهیم و خلف ننماییم.