مَن نَصَبَ نَفسَهُ لِلنّاسِ اِماما فَليَبدَأ [فعليه أن يبدأ] بِتَعليمِ نَفسِهِ قَبلَ تَعليمِ غَيرِهِ وَليَكُن تَديبُهُ بِسيرَتِهِ قَبلَ تَديبِهِ بِلِسانِهِ وَ مُعَلِّمُ نَفسِهِ وَ مُؤَدِّبُها اَحَقُّ بِالاجلالِ مِن مُعَلِّمِ النّاسِ و مُؤَدِّبِهِم؛
كسى كه خود را پيشواى مردم قرار داده، بايد پيش از آموزش ديگران، خود را آموزش دهد و پيش از آنكه ديگران را با زبان، ادب بياموزد، باكردارش ادب آموزد و البته آموزش دهنده و ادبآموز خود بيش از آموزگار و ادبآموز مردم، شايسته تجليل است.
منهاج البراعة في شرح نهج البلاغة (خوئى) ج21، ص 107
تاريخ : پنج شنبه 25 تیر 1394 | 5:13 AM | نویسنده : مریم حسن زاده | نظرات 0
