خداوندا تو مرا به نیكی فرمان دادی و من نافرمانی كردم و تو مرا از بدیها منع كردی و من مرتكب منعیات شدم.
اكنون نه بهانه ای دارم تا از آنچه گذشته معذرت خواهم، و نه نیرویی تا از آن یاری جویم. نمی دانم چگونه و با چه چیزی روی به تو آورم ای مولای من. آیا با گوشم یا با چشمم یا با زبانم یا با دستم و یا با پایم؟
مگر اینها همه نعمتهای تو پیش من نیستند كه با آنها تو را نافرمانی كرده ام؟
ای مولای من حق با توست و مسئولیت با من.
ای كسی كه گناه مرا از پدران و مادرانم پنهان داشتی، تا مرا زجر ندهند و تنبیه نكنند. و هم از اقوام و برادران تا مرا شماتت نكنند. و هم از حكومتها تا مرا به مجازات نرسانند.
ای مولای من، اگر آنچه كه تو از كردار من می دانی، آنان می دانستند، دیگر به من نگاه نمی كردند و طردم می نمودند.
هم اكنون ای خدای من، و ای مولای من، در پیشگاه تو با خضوع و فروتنی ایستاده ام. نه بهانه ای دارم تا از آنچه گذشته معذرت خواهم، و نه نیرویی تا از آن یاری جویم، و نه حجت و دلیلی تا به آن استناد كنم، و نه می توانم انكار كنم كه گناه نكرده ام و كاری ناپسند مرتكب نشده ام، و اگر هم انكار كنم ای مولای من، سودی نخواهد داشت چون تمام اعضایم نسبت به آنچه كرده ام شاهد هستند و به یقین و بدون تردید می دانم كه تو از گناهان بزرگ از من سؤال خواهی كرد. و تو آن داور عادلی كه هرگز ستم روا نمی داری. عدل تو مرا به هلاكت خواهد كشید و من ناچار از عدل تو به فضل تو پناه می برم.
ای خدای من اگر مرا عذاب فرمایی به دلیل گناهانم است بعد از حجتت بر من و اگر از من درگذری به دلیل بردباری و جود و كرم تو خواهد بود.
گوشه ای از دعای عرفه مرد مردان، حسین ابن علی (درود و رحمت خداوند بر او باد)
