در سوره معارج مى خوانیم : «ذا مسّه الشّر جزوعا و اذا مسّه الخیر مَنوعا الاّ المصلّین الّذینهم على صلواتهم دائمون»(معارج، 20 تا22 )

انسان در برابر تلخى ها و شرور بى صبر است و در برابر لذّت ها و خوبى ها تنگنظر و بخیل، مگر نمازگزارانى که نسبت به انجام آن همیشه مراقبند.

آرى ارتباط دائمى با قدرت بى نهایت، به انسان قدرت مى دهد، روحیّه توکّل رابالا برده و انسان را موجودى شکست ناپذیر مى سازد.

ناگفته پیداست که این آثار براى نماز پیوسته و همراه با توجّه است، نه نمازهاىغافلانه وموسمى.