شنیدم نوجوانی در شب جنگ                   خدا را خواند و با اشکش وضو کرد

به سودای نماز عشق برخاست                     به آهنگ اذان بر قبله رو کرد

به بانگ دلکش الله اکبر                       بسی رازی که پنهان در گلو کرد

           در آن مهتاب شب با داور خویش                  سخن ها گفت و از جان گفت و گو کرد

به حق دل داد و رخ از خلق تابید                     ز عالم قبله دل سوی او کرد

به ابیکی که از معشوق بشنید                چو شیری خشمگین رو بر عدو کرد

چنان زیبا در آن هنگام جنگید                        که خون در چشم زشت رو کرد

سرانجام آن نهال از پا در افتاد                چو گل در چشمه خون شست و شو کرد

که همچون شهابی سوی او تاخت                  چدر را در دل خاک جست و جو کرد

گل خود را میان باغ خون یافت                       گرفتش تنگ و در آغوش بو کرد

بر او اشکی چکاند و زیر لب گفت                    که نور چشم من کار نکو کرد

میان دوست و دشمن زین شهادت                   برای خویش کسب آبرو کرد

در آغاز جهاد آن مرد برتر                  دگر بانگ زد و الله اکبر

صدای ناله می آید ز محراب                   حاج قباد با خون خود افتاده در خاک

به صحرا پخش شد عطر جهادش             جهان لرزید از کرد و کارش

ندا زد قل هو الله احد را                             ستایش کرد الله الصمد را

به آهنگ جهاد خویش خشم شد                        نوای دلنشین زیر بم شد

سپس یار امام آن سرور آزاد                ز شوق حق به خاک خون افتاد

سحر بود و خدا بود و قباد بود             جناب در خاک خون شیدای او بود

کلام دلنوازش را شکستن           به یک تیری قلبش را شکستن

چنان آهی دراورد از گلویش         که گویی حسین اندر کنارش

ولی ان قباد هم خود نیاز است                نفس های قباد هم راز و نیاز است

خداوندا قباد از عمر سیر بود       که مردن او را هر لحظه دلپذیر بود

قباد نالید از ان خشم جان داد       به جانان بهتر از جان کی توان داد

کجا کار قباد پایان پذیر است؟      مگر ممکن بود تقوا بمیرد

بد اندیشان تو را از ما گرفتند        ز ما یعنی تقوا را گرفتند

ولی یادت فراموشی ندارد      چراغ آخرت تو خاموشی ندارد

روحش شاد و یادش گرامی باد

http://www.zaminanjir.ir/