امام حسین(ع) عصاره همه آموزه های الهی و تجسم و عینیت همه کمالات خداوندی است که پیامبران(ع) از آدم(ع) تا خاتم(ص) بدان دعوت کرده اند. از این رو در زیارت وارث از مقام وراثت آن حضرت(ع) نسبت به همه پیامبران به ویژه پیامبران اولوالعزم که شاخص همه پیامبران الهی هستند، سخن به میان آمده است. اگر بخواهیم امام حسین(ع) را در یک کلمه کامل بیان کنیم همان وارث پیامبران بودن ایشان است. وارث کسی است که همه چیز را از گذشتگان خویش به ارث می برد. امام حسین(ع) همه صفات، مأموریت ها و مقامات پیامبران پیشین را به ارث برده و به عنوان عصاره و تمام کمال آنان معرفی شده است. بنابراین، هر آنچه در پیامبران دیگر به عنوان کمال می توان یافت، در ایشان به تمامیت یافت می شود، و هرآنچه که پیامبران پیشین به عنوان مأموریت الهی خود انجام داده اند، ایشان آن را انجام داده و هرآنچه در پیامبران دیگر از سوی خداوند به عنوان مقام و منزلتی بیان شده است، در آن حضرت موجود می باشد.

حسینی شدن و حسینی ماندن
حسینی شدن به معنای شناخت کامل از حقیقت توحید، انسانیت و حرکت در مسیر متاله و ربانی شدن در چارچوب عدالت خواهی و ظلم ستیزی با تکیه بر عناصری چون عمل و فرمان به خوبی ها و معروف و ترک و بازداری خود و دیگران از بدی ها و منکر است. انسان از نظر قرآن، حسینی نمی شود مگر آن که متاله و ربانی شود و مسئولیت و نقش مظهر ربوبیت خود را به درستی انجام دهد. حسینی شدن هر انسانی به این است که به معروف عمل و فرمان دهد و منکر را ترک کرده و از آن پرهیز دهد. مهم ترین معروف نیز عمل به عدالت و فرمان دیگران به آن و ترک ظلم و بیدادگری و مبارزه با آن می باشد که به معنای نهی از منکر است. هر ساله ما در ایام محرم و صفر می آموزیم که امام حسین(ع) کیست و فلسفه قیام و شهادت او چه بوده است؟ و به حکم و فرمان الهی می دانیم که ایشان اسوه نیک و کامل الهی و اهل عصمت و طهارت (احزاب21 و 33) و از صادقین الهی (توبه911) و از اهل ذکر (نحل34) هستند، پس می بایست همه زندگی ایشان الگو و سرمشق زندگی ما باشد. از این رو ما می کوشیم تا حسینی شویم و دست کم تشبه و تشابه به ایشان پیدا کنیم و با سوگواری و عزاداری هدف قیام ایشان را زنده نگه داریم و به نسل های دیگر منتقل سازیم و خود از آن حرکت و قیام، درس زندگی و اصلاح گری بیاموزیم.