قرن هجدهم یعنی عصر روشنگری ایمانی کامل به جهان نظرات را تبلیغ می کرد که اصحاب دائره المعارف آنرا جمهوری ادبیات می نامیدند. سرزمینی بدون پلیس و بدون مرز و بدون هیچ نابرابری ای جز در مورد استعداد، توانائی و قریحه. هرکس به شرط انجام یکی از دو وظیفه شهروندی یعنی خواندن و نوشتن می توانست در آن سکنی گزیند.

نوشته Robert DARNTON

 

با ارائه هر چه وسیعتر انبوهه ای روبه فزونی از دانش و اطلاعات، اینترنت آیا به رویای عصر روشنگری واقعیت می بخشد ؟ و یا کابوس دانشی عمومی که درچنگال شهوت مالی بخش خصوصی دربند است را تدارک می بیند ؟ بخاطر گوگل و به دلیل توانائی و جایگاه آن، این پرسش ها دیگر سوالاتی تجریدی نیستند. در چهار سال گذشته این موتور جستجو میلیون ها اثری را که در کتابخانه های دانشگاه ها خاک می خوردند، رقمی (دیجیتالیزه) کرده و از طریق اینترنت در اختیار همگان قرار داده است. برای نویسندگان و ناشرین این کار به معنی زیر پا گذاشتن حق تالیف است. پس از مذاکراتی طولانی طرفین به توافقی دست یافتند که می تواند شیوه ای که کتاب ها به دست خوانندگانشان می رسد را زیر و رو کند. هرچند چهارچوب حقوقی و اقتصادی فضای جدیدی که می بایست امکان اجرای این توافق را فراهم کند هنوزمخدوش است اما هدف مدیران کتابخانه ها روشن می باشد : « گشودن مجموعه هایشان و در اختیار همه خوانندگان قرار دادن آنها در هر کجا که باشند. پروژه ای به ظاهر ساده که مرتبا به دلیل محذورات اجتماعی و منافع اقتصادی دچار مشکل می شود. درست مانند دو قرن پیش و پروژه جمهوری جهانی ادبیات.