موضوعات اصلي
CD چیست؟
CD مخفف عبارت Compact Disc یا دیسک فشرده است که حدود 20 سال قبل اختراع شد تا رقیبی برای محیط های ضبط مغناطیسی باشد. امروزه CD به عنوان اولین انتخاب برای ضبط موسیقی، ویدیو و دیتا درآمده است. نام اولیه برای CD عبارت بود از CD-ROM که معادل بود با Compact Disc-Read-Only Memory اما حضور تکنولوژی‌های جدیدتر در ساخت CD، نام‌های دیگری مانند CD-R یا CD-RW را به میدان آورد. یک CD قادر به ذخیره‌سازی 74 دقیقه (80 دقیقه) موزیک است.
تاریخچه CD
تاریخچه ساخت CDها زیاد طولانی نمی‌باشد. دیسک‌های فشرده ابتدا در سال 1980 مطرح شدند و ایده ساخت آنها ظاهراً از صفحات گرامافون گرفته شده است. دیسک‌های فشرده یکی از منابع ذخیره اطلاعات مانند فلاپی دیسک‌ها می‌باشند با این تفاوت که ظرفیت ذخیره‌سازی اطلاعات در دیسک‌های فشرده بسیار بیشتر می‌باشد. دیسک‌های فشرده، منتخب غالب افراد راغب موزیک بود. به دلیل ثبت دیجیتالی آن، محصولات امنیتی در بالاترین سطح کیفی خود هستند و نیز احتمال از بین رفتن آن بسیار کم است.
ظرفیت دیسک‌های فوق بر حسب بایت معادل 665600 بایت (و در مدل 80 دقیقه‌ای716800 بایت) است. قطر این دیسک‌ها دوازده سانتیمتر است. CD دارای یک شیار حلزونی (مارپیچ) داده است. دوایر از قسمت داخل دیسک شروع و به سمت بیرون دیسک ختم می‌شوند. با توجه به اینکه شیار مارپیچ از مرکز آغاز می‌گردد، بنابراین قطر یک CD می‌تواند کوچک‌تر از 12 سانتیمتر باشد. اگر داده‌هایی که بر روی یک CD ذخیره می‌گردد را استخراج و جملگی آنها را در یک سطح مسطح قرارد دهیم، پهنائی به اندازه نیم میکرون و طولی به اندازه پنج کیلومتر را شامل خواهند شد! 
تکنولوژی‌های مشابه، CD را به عنوان یک واسطه جاذب برای حمل انواع اطلاعات دیجیتالی ساخته‌اند. با اینکه CDهای فشرده به قدر کافی قابل اعتماد نیستند اما کمیت حجیم آن می‌تواند برای ما سریع و مقرون به صرفه باشد. انحصار تولید دیسک‌های فشرده در ابتدا در دست دو شرکت PHILIPS وSONY بود. ولی در آن زمان استاندارد خاصی برای تولید این CDها وجود نداشت و نیز این مشکل نیز وجود داشت که هر کسی می‌خواست از این دیسک‌های فشرده استفاده نماید می‌بایست فقط از دیسک‌ها و دیسک‌خوان‌های مربوط به یکی از این دو شرکت استفاده می‌نمود.
در حال حاظر تمامی CDها با استفاده از یک استاندارد جهانی (ISO) ساخته می‌شوند و در هر جایی می‌توان از این دیسک‌های فشرده استفاده نمود و به راحتی در سرتاسر دنیا این دیسک‌های فشرده در دسترس می‌باشند. به خاطر رشد فوق‌العاده و کامل CDها و تکنولوژی، در حال حاضر CDها تکامل یافته و کامل شده‌اند. استانداردهای اساسی CD و قانون‌های مرتبط به آن در کتاب قرمز (Audio)، کتاب زرد (CD ROM)، کتاب نارنجی (CD-R)، کتاب سبز (CD-I) و سایر تکنولوژی‌ها معین و جمع‌آوری شده است. به هر حال هر استاندارد رسمی و غیررسمی از این قوانین معین شده در کتاب‌های صنعتی اصلی تبعیت می‌کنند.
HTML توسط Tim Berners-Lee در خلال دهه 90 ميلادي همراه با گسترش وب، شکوفا شد. اين زبان توسط مرورگر Mosaic معروفيت خاصي پيدا کرد. در آن زمان HTML در چند مدل منتشر مي شد که آن بستگي داشت به سازنده فايل و انجمنهايي که در زمينه وب فعاليت داشتند.
در نوامبر 1995 نسخه 2.0HTML گسترش يافت و بلافاصله در همان سال 3.0 HTML منتشر شد، ولي استقبالي از آن نشد. در سال 1996 انجمن W3C شروع به فعاليت بر روي نسخه اين زبان کرد که حاصل کار آنها در 14 ژانويه 1997 انتشار 3.02 HTML بود. اين نسخه توانست رضايت اکثريت را جلب کند چون هماهنگي بيشتري با مرورگرهاي مختلف در سيستم هاي عامل متفاوت داشت. در تمام نسخه هاي اين زبان، سعي بر اين شده بود تا نظر کساني که در زمينه وب سرمايه گذاري کرده بودند جلب شود و برنامه هاي توليد شده براي وب بتوانند مدت طولاني تري قابل استفاده باشند. به همين منظور HTML براي اهداف گسترده تري، در وب توسعه يافت تا در کليه سيستم هاي اطلاع رساني و الکترونيکي کوچک و بزرگ با بکار بردن گرافيک و رنگ ها، قابليت بهره برداري بيشتري داشته باشد. 
در 18 دسامبر 1997 نسخه 4.0HTML در وب منتشر شد و در همين بين شرکتهاي توليد کننده مرورگر وب يکسري مشخصات منحصر بخود را به اين نسخه اضافه کردند که قابل اجرا در مرورگرهاي ديگر نبود. بعضي از اين تغييرات در W3C مورد تاييد قرار گرفت اما بعضي ديگر نه. با تغييرات HTML مرورگرها مجبور به تغيير شدند تا با تحولات جديد سازگار شوند.
اولين بار در 1910 واقعيت مجازي براي پنوماتيك و حركت هواپيما و آموزش خلبانان به كاربرده شد كه ارزان و ايمن بود. در دهه 50 فكر فريب حواس در فيلم‌ها، روي پرده بزرگ و صداي استريو با دستگاهي به نام سينه راما به كار رفت كه نوعي سيستم پخش تصوير روي پرده عريض بود كه در آن تصوير ميدان ديد تماشاگر را پر مي‌كرد و تركيب آن با صداي استريو اين حس را ايجاد مي‌كرد كه شخص واقعا در صحنه حضور دارد. در اواخر دهه 60 طرح دنياي مجازي تحت كنترل كامپيوتر بررسي شد. واقعيت مصنوعي دستگاهي بود كه مايرون كروگر آن را ساخت. با اين دستگاه، حركات و حالت‌هاي بدن شما در حالي كه در اتاق حركت مي‌كنيد تصاوير روي نمايش گر ويديويي را تغيير مي‌دهد؛ يعني تصاوير ويديويي زنده، همراه با صحنه‌هايي كه توسط كامپيوتر توليد شده را مي‌بينيد. ايوان ساترلند در دهه 70 گرافيك‌هاي سه‌بعدي شبكه سيمي را ساخت كه در اولين شبيه سازي كامپیوترهاي توليد شده به كار گرفته شد.
VRML زبان مدل سازي واقعيت مجازي
VRML كه به صورت V-R-M-L يا Vermeil تلفظ مي‌شود، كلمه اي اختصاري براي Virtual Reality Modeling Language يا زبان مدل سازي واقعيت مجازي است. اين زبان در مي1994 توسط مارك بسكي، تن پاريسي و گاوين بل نوشته شد. آن ها در انجمن حرفه‌اي گرافيك كامپيوتري خود براي ايجاد يك برنامه جلوه ويژه براي دنياي انيميشن سه بعدي تعاملي در وب فعاليت مي‌كردند و موتور محرك اين كار زبان VRML بود .
واقعيت مجازي را اولين بار در 1989 يارون لانير به كار برد. پس از آن مايرون كروگر در 1970 هوش مصنوعي را به آن افزود و گيبسون در 1984 فضاي سايبر را معرفي كرد. در 1990 واژه دنياي مجازي يا محيط مجازي كاربرد بيشتري پيدا كرد و به كليه فضاهاي سه بعدي كامپيوتري اطلاق شد. 
زبان VRML به اين دليل طرِاحي شد تا بتوان با فايل‌هاي بسيار كم حجم، صحنه‌هاي سه بعدي طراحي شده در VR را مستند كرده و آنها را روي شبكه اينترنت (كه در حال حاضر از محدوديت پهناي باند رنج مي‌برد) ارسال كرد. در حقيقت VRML مشخصات لازم جهت تفسير و نمايش اشياء هر صحنه VR را مدل سازي مي‌كند. پس از انتقال فايل روي شبكه و دريافت آن توسط ماشين كاربر، فايل تفسير شده و نمايش داده خواهد شد.
استاندارد قبلي VRML 0.1، VRML بود كه با استفاده از آن تنها مي‌شد مناظر ايستا ايجاد كرد. هم اكنون اين استاندارد به فراموشي سپرده شده و جاي خود را به استاندارد جديد VRML 97 داده كه در مرحله طراحي با نام2,0 VRML شناخته شده است. 79 VRML بسيار پيچيده تر از 1,0 VRML است. صوت، تعامل اشياء با يكديگر و حركت شيء ميان اشياء ديگر از مزاياي آن نسبت به 1,0 VRML به شمار مي‌رود. نسخه آينده VRML امكان چندكاربري را فراهم مي‌سازد كه به‌عنوان مثال در نوعي تكنولوژي استاندارد چند كاربري و محاوره اي كاربرد خواهد داشت.