کوچکترین وبگاه ايرانيان

رنگين كمان چگونه تشكيل مي شود ؟

. اين منظره ي زيبا از شكستن نوري كه از ميان قطرات باران گذشته است پديد مي آيد در اينجا قطرات باران هر كدام نقش منشوري را دارند . كه نور خورشيد را تجزيه وبازتاب مي كند وباعث تفكيك رنگها بصورت مرتب وشكل هندسي زيبايي مي شوند .

. مي دانيم كه نور سفيد تركيبي از هفت رنگ است كه به وسيله ي منشور و ... تجزيه مي شود همان طور كه در منشور نوري كه كمترين طول موج رادارد ( بنفش ) بيشتر منحرف مي شود لذا رنگ بنفش با حد اكثر انحراف در پايين طيف قرار مي گيرد ورنگ قرمز بيشترين طول موج رادارد در بالاي كمان ديده مي شود . ترتيب رنگها بصورت زير است :

قرمز، نارنجي ، زرد ، سبز ، ابي ، نيلي ، بنفش .

. طيف به گونه اي مي باشد كه نمي توان مرز بين دو ناحيه رنگي را مشخص كرد. در ترتيب رنگ فوق ضريب شكست وزاويه انحراف رفته رفته زيادتر شده وطول موج بتدريج كاهش مي يابد .

چه موقع رنگين كمان ديده مي شود ؟

. اغلب رنگين كمان موقعي ديده مي شود كه هم باران مي بارد ، و نيز از سوي ديگر خورشيد مي تابد وما نيز بين اين دو قرار گرفته ايم . يعني خورشيد بايد از پشت سر ما بتابد وباران هم در جلوي روي ما ببارد .در اين

حالت نور خورشيد از پشت سرما به قطرات باران مي رسد ، اين قطرات نور را تجزيه كرده وآن را به شكل نوارهاي رنگين در مي آورند ( تچزيه نور ) .

. براي وقوع پديده ، خورشيد ، چشم ناظر و وسط فوس رنگين كمان بايد هر سه را در يك امتداد مستقيم قرار گرفته باشند . پس اگر خورشيد در آسمان خيلي بالا باشد ، هرگز چنين خط مستقيمي درست نمي شود ، از اينرو رنگين كمان را تنها در صبح زود ويا موقع عصر مي توان ديد .

رنگ غروب

وقتي به آسمان روز نگاه مي كنيد نوري را مي بينيد كه از لايه اوزون اندكي گذشته وجذب بوسيله ان ناچيز بوده است .درهنگام غروب وقتي شعاعهاي نور از ميان لايه اوزون مسيري مورب (واز اينرو طولانيتر )دارند تا به ما برسند ،جذب بوسيله اوزون اهميت پيدامي كند ،ولي در ان موقع نيز دليل ابي بودن اسمان ساز وكارهاي مربوط به پراكندگي (انتشار ريلي)مي باشد ،كه قبلا بيان شده .

همين تاثيرها رنگ كوههاي تيره را در يك روز افتابي شرح مي دهد .اگر كوههاي زياد دور نباشند ،تصوير شان آبي رنگ است .چون نور مسلط ابي بوسيله مولكولهاي ميان شما وكوهها متشر مي شود ،كوهها ي تاحدي دور هم باز آبي است .ولي كوههايي كه در فاصله دوري قرار دارند سفيد هستند ،درست همانگونه كه افق سفيد ديد ه مي شود .نورخورشيد در حال غروب در واقع نارنجي رنگ است (بين سرخ وزرد

)،در حالي كه اگر درمسيرشان بسوي ما تنها از ميان مولكولهاي هوان مي گذشت ،رنگش سرخ بود .دليل اينكه رنگ ان سرخ يك دست نيست ،اين است كه نورنه تنها از ميان مولكولها ،بلكه از ميان ذرات ريز و افشا نكهاي جوهم منتشر مي شود .

در هر موقع از روز وقتي در جهت خورشيد نگاه كنيد ،بخشي ازنور درخشان ان را دريافت مي كنيد كه از ميان همان ذرات ريز وافشانكها منتشر مي شود واز اينرو ان بخش از اسمان روشنتراز ان است كه در غياب ذرات مي توانست باشد . وقتي خورشيد در بالاي آسمان است ،اطرافش سفيد روشن است .ولي وقتي پايينتر قرار دارد ،هر چه غلظت ذرات بيشتر ياشد ،اطراف خورشيد در حال غروب درخشانتر و محيط ان مشخصتر است .

در جريان غروب آفتاب در هواي صاف ،سمت الراس (آسمان درست در بالاي سر )آبي تر از هنگام روز مي شود .با توجه به اين كه افق نزديك خورشيد ممكن است سرخ باشد ،اين افزايش رنگ آبي عجيب به نظر مي رسد .براي اين آبي بودن چندين توضيح داده شده كه محتملترين انها مربوط به لايه اوزون است .وقتي هنگام غروب نور خورشيد مسير اريب تري رااز ميان لايه طي مي كند ،جذب انتهاي سرخ طيف بوسيله اوزون ،موجب تسلط انتهاي آبي بر بامه نور ميشود .بر خلاف انتشار ريلي كه بامه در طي مسير با ان روبرو مي شود .

آسمان پس از غروب

درست پس از غروب خورشيد ،سايه زمين از افق خاور بالا مي سايد .مرز سايه ،سرخ يا ارغواني است .رنگ ان بستگي به نوري دارد كه براثر انتشار ريلي درمسير طولاني اش از لايه هاي پايين جو سرخ شده است .در نزديكي جايكه لبه بالا ي سايه رامي بينيد بخشي از نور در معرض انتشار ريلي قرار دارد و بسوي ما مي اييد . وقتي نور را دريافت ميكنيد ،رنگ سرخ را در لبه بالا مشاهده ميكنيد .بخش بالاي سايه زير لبه ممكن است آبي كم رنگ باشد .

به احتمالي بامه آبي ناشي از نور خورشيد است كه از ميان بخش بالايي و كم چگالتر جو مي گذرد ،از انجايي كه جزئ آبي بامه ،به اندازه اي تضعيف نمي شود كه در عبور از بخشهاي پايين جو امكان ان وجود دارد ،زيرا با مولكولهاي هواي بيشتري در گير بوده است. نزديك به 10دقيقه پس از انكه خورشيد غروب مي كند ،گه گاه لكه اي ارغواني بر فراز ان در جاي ميان 75,30درجه از سمت الراس پديد مي آيد .اين لكه كه اغلب نور ارغواني ناميده مي شود ،به ظاهر ناشي از وجود لايه اي از ذرات در ارتفاع 16تا 20 كيلومتري و در بخش زيرين لايه اوزون است .

اسمان آبي

اكنون مي توانيد بفهميد كه چرا رنگ آسمان آبي است . نور خورشيد بوسيله مولكولها وذرات گرد وغبار موجود در آسمان ، كه معمولا د رمقايسه با طول موجها ي نور مرئي بسيار كوچكند ، پراكنده مي شود به اين ترتيب ، نور طول موجها يكوتاه (نور آبي ) بسيار شديدتر از نور طول موجها ي بلند تر بوسيله اين ذرات پراكنده مي شوند . وقتي كه به آسمان صاف نگاه مي كنيم ، بيشتر اين نور پراكنده شده است كه به چشم ما ميرسد . دامنه ي طول موجهاي كوتاه پراكنده شده ( به حساسيت چشم آدمي به رنگ ) منجر به احساس رنگ آبي ميشود .

كو تا هترين طول موجها ي طيف مرئي بيشتر مطابق بنفش است تا آبي، پس چرا آسمان به جاي آنكه بنفش باشد آبي است ؟ نور خورشيد اوليه در رنگ بنفش تا حدي ضعيف تر از آبي است و بنفش كمتر از آبي به ما ميرسد . دليل مهمتر اينكه چشم انسان نسبت به بنفش كمتر از آبي حساس است . اينكه مردم آبي بودن آسمان را به وجود بخار آب در جو نسبت بدهند ، شايد به اين دليل باشد كه اغلب توده هاي آب آبي رنگ است .

از دلايل آبي بودن دريا اين است كه وقتي نور سفيد چند متر از ميان آب ميگذرد مولكولهاي آب بخشي از انتهاي سرخ طيف را جذب مي كند ونوري كه سرانجام به چشم بيننده منعكس مي شود بيشتر آبي شده است . ودر آسمان آب كافي براي چنين جذبي وجود ندارد . لايه اوزون نيز نور سرخ را تضعيف مي كند ، ولي نقسش نا چيزي درآبي شدن آسما ن دارد . از سوي ديگر ، فرض مي كنيم كه در يك روز مه الود به آسمان نگاه مي كنيم .

در اين صورت ، نور آبي باريكه اي كه به چشم ما مي رسد به طور كامل پراكنده شده است . در حالي كه طول موجهاي بلندتر پراكنده نشده اند . بنابراين ، احساس مي كنيم كه رنگ خورشيد متمايل به رنگ قرمز شده است . اگر آسمان جوي نداشت ، آسمان سياه به نظر مي رسيد و ستارگان در روز ديده مي شدند كه در واقع از ارتفاع 16km به بالا ، كه در انجا جو زمين بسيار رقيق مي شود ، همان طور ي كه فضا نوردان دريافته اند ،اسمان سياه به نظر مي رسد وستارگان در روز ديده مي شوند .

تاثير شرايط جوي

گاهي هوا داراي ذراتگرد وغبار يا قطره هاي آبي به بزرگي طول موج نور مرئي است . اگر چنين باشد ، رنگهايي جز ئ رنگ آبي ممكن است به شدت پراكنده شوند . مثلا ، كيفيت رنگ آسمان با بخار آب موجود در جو زمين تغيير مي كند . روزههايي كه هوا صاف وخشك است ، آسمان آبي تر از روزهايي است كه رطوبت هوا زياد است .آسمان نيلگون ايتا ليا و يونان ، كه قرنها الهام بخش شاعران ونقاشان بوده است ، به سبب خشكي استثانئي هواي اين سرزمين است . مه آبي – خاكستري رنگجي كه گاهي شهرهاي بزرگ را مي پوشاند بيشتر به سبب ذراتي است كه از موتور هاي درون سوز ) اتو موبيلها ، كاميونها ( وكارخانه هاي صنعتي منتشر شده اند . موتور اتومبيل حتي وقتي كه در حالت خلاص كار مي كند در هر ثانيه بيشتر از 100 ميليارد ذره منتشر مي كند . بيشتر اين ذرات نامرئي هستند واندازهي انها در حدود 0/000001 m است

چنين ذرههاي كالبدي براي تجمع گازها ،مايعات وذرات جامد ديكر مي شوند . اين ذرهها ي بزرگتر سبب پراكندگي نور وتيرگي هوا مي شوند .گرانش بر اين ذره ها تا وقتي كه بر اثر تجمع مواد بيشتر در اطراف انها خيلي بزرگ نشدهاند چندان تاثري ندارد .اين ذرات اگر بر اثر باران و برف مككر شسته نشوند ممكن است ماهها در جوي زمين بمانند . تاثير چنين ابرهاي غبار الودي بر اب وهوا وبر سلامتي ادمي بسيار مهم است .

دوشنبه 14 دی 1388

3:56 AM

نظرات(0)

ماهواره‌اي براي تعقيب مرتفع‌ترين ابرها

ماهواره‌اي براي تعقيب مرتفع‌ترين ابرها
یک ماهواره آژانس فضایی آمریکا(ناسا)، تصاویر خارق العاده‌ای از مرتفع‌ترین و اسرارآمیزترین ابرهای زمین تهیه کرده است.

يك ماهواره آژانس فضايي آمريكا(ناسا)، تصاوير خارق العاده‌اي از مرتفع‌ترين و اسرارآميزترين ابرهاي زمين تهيه كرده است.

به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، ابرهاي «براق در شب» در آسمان گرگ و ميش غروب به صورت لايه هاي نازك در حدود 80 كيلومتري از سطح زمين پديدار مي شوند.

فضاپيماي AIM اكنون نخستين عكس هاي واقعا جهاني از اين پديده را - كه به نظر مي رسد وسعت و موارد وقوع آنها درحال افزايش باشد - ارسال كرده است.
دانشمندان مي گويند رصدهاي آنها نشان مي دهد كه اين ابرها چگونه با سرعت زياد، ساعت به ساعت و روز به روز عوض مي شوند.

آنها اميدوارند مطالعاتشان عوامل اصلي در شكل‌گيري اين ابرها و علت ظاهري تحول اين عوامل در درازمدت را آشكار كند.

جيمز راسل از دانشگاه همپتون در ايالت ويرجينياي آمريكا گفت: «اين ابرها با گذر زمان درحال روشن تر شدن هستند، بيشتر ديده مي شوند و همچنين در ارتفاعات پايين تر مشاهده مي شوند.»

وي به بي بي سي گفت: «اينها چيزهايي است كه ما درك نمي كنيم و همگي نشانه وجود ارتباطي با تغييرات جهاني است؛ و ما بايد اين ارتباط و معني آن براي كل اتمسفر را بفهميم.»

دكتر راسل، محقق اصلي اين ماموريت موسوم به «اي آي ام» (Aeronomy of Ice in the Mesosphere) است؛ ماهواره اي 195 كيلوگرمي كه در ماه آوريل سال جاري پرتاب شد.

اين ماهواره در فاصله 600 كيلومتري زمين از موقعيتي عالي براي مطالعه ابرهايي برخوردار است كه گاه از آنها به عنوان «ابرهاي مسوسفري قطبي» ياد مي شود.

اين ماهواره ديدي جهاني از وضعيت اين ابرها به دست مي دهد

اين ابرها در عرض‌هاي بلند جغرافيايي در طول فصل تابستان در هواي بسيار خشك، سرد (منهاي 160 درجه سانتيگراد) و كم فشار شكل مي گيرند.

دكتر راسل گفت كه سه ابزار ماهواره AIM چشم انداز كاملا تازه اي از ابرها در اختيار دانشمندان گذاشته است.
از تصاوير اين ماهواره پيداست كه اين ابرها بسيار روشن تر از آن هستند كه تاكنون تصور مي شد. همچنين مشاهدات بي سابقه‌اي از اتفاقات پيش از تشكيل اين ابرها انجام شده است: تشكيل كريستال‌هاي يخي ريز به اندازه 5 تا 8 نانومتر (يك ميلياردم متر).

لازمه تشكيل اين ابرها دماي پايين، حضور بخار آب و كمي ذرات غبار خاك است كه بخار روي آنها ميعان شده و به تشكيل كريستال هاي يخي منجر شو.

ظاهرا در سال‌هاي اخير چيزي در اين تركيب تغيير كرده است.

تيم AIM مي گويد مطمئن است كه اين ماهواره به درك بهتر از عوامل كليدي در اين فرآيند كمك خواهد كرد.

منبع : ايسنا

دوشنبه 14 دی 1388

3:53 AM

نظرات(0)

منظومه شمسي

موضوع: منظومه شمسي

منظومه به مجموعه اي از اجرام سنگين و سياراتي گفته ميشود که همگي به دور يک ستاره در حال گردشند. ما با منظومه شمسي به خوبي آشناييم. منظومه اي مشتمل از زمين و هفت سياره اصلي و خورشيد. علاوه بر سيارات اجرام کوچک فراواني در منظومه شمسي گرد خورشيد در حرکتند از جمله کوتوله ها، سنگ هاي آسماني و ستاره هاي دنباله دارو همينطور ابرهاي نازکي از گازها و غبار که به آنها ابرهاي ميان سياره گفته مي شود. بيش تر از 100 قمر طبيعي نيز در اين منظومه در چرخشند.

به جز خورشيد، زمين و ماه اجرام بسيار ديگري نيز وجود دارند که با چشم غير مسلح قابل رصدند از جمله سيارات عطارد، زهره، مريخ، مشتري و زحل همينطور شهاب سنگ ها و ستارگان دنباله داري که به طور موقت قابل مشاهده اند.

اجرام بسيار زياد ديگري نيز توسط تلسکوپ ها در منظومه شمسي رصد شده اند.

از سال 1990 ستاره شناسان سيارات زياد ديگري در اطراف ستاره هاي دوردست کشف نموده اند. با مطالعه بر روي اين اجرام و نحوه گردششان به دور ستاره مرکزي، دانشمندان اميدوارند اطلاعات کلي تر و جامعي در خصوص منظومه ها به دست آورند. براي مثال مي دانيم که درمنظومه ما چهار سياره کوچک با سطوح سخت و نزديک به خورشيد به نامهاي عطارد، زهره، زمين و مريخ همينطور چهار سياره غول پيکر با سطوح غير جامد گازي در فاصله دورتر از خورشيد به نامهاي مشتري، زحل، اورانوس و نپتون وجود دارند اما کشف ستاره اي که داراي چندين سياره غول پيکر گازي که در مدارهاي نزديک به آن ستاره در گردشند مايه حيرت دانشمندان و ستاره شناسان گرديد. براي مثال يک سياره تقريبا به اندازه مشتري حول مداري به دور ستاره 51 پگاسي (51 Pegasi) کشف شده. فاصله مدار اين سياره تا ستاره نسبت به فاصله مدار سياره عطارد در منظومه شمسي به خورشيد، کمتر است.

منظومه شمسي

خورشيد بزرگترين و مهمترين جرم آسماني در منظومه شمسي است که 8/99 درصد جرم منظومه شمسي را به خود اختصاص داده است.بيشتر گرما، نور و انرﮊي لازم براي تشکيل و ادامه حيات توسط خورشيد تامين مي شود. لايه هاي بيروني خورشيد داغ و متلاطم است. گازهاي داغ و ذرات باردار پيوسته از اين لايه به فضا متساطع مي شوند. اين جريان گازها و ذرات، بادهاي خورشيدي را ايجاد مي کنند که بر همه چيز در منظومه شمسي مي وزند.

طبق قانون کپلر(Johannes Kepler) ستاره شناس آلماني در اوايل قرن 17 سيارات در مدارهايي بيضي شکل حرکت مي کنند که خورشيد در يکي از کانونهاي آن قرار دارد.

چهار سياره داخلي (نزديک به خورشيد) عمدتا حاوي آهن مي باشند. به اين چهار سياره، زميني ها گفته مي شود چون از لحاظ اندازه و ترکيبات بسيار شبيه زمينند. چهار سياره بيروني (دورتر از خورشيد) گلوله هاي عظيم گاز هستند. تقريبا بيشتر جرم آنها را هيدروﮊن و هليم تشکيل مي دهد که همين امر باعث گرديده که اين سيارات بيشتر شبيه خورشيد باشند تا زمين. لايه هاي زيرين اين سيارات ابرهاي ضخيم از گازست ولي ممکن است هسته بعضي از آنها جامد باشد.

سياره ها ي کوتوله يا سيارکها اجرام گرد کوچکي هستند که دور خورشيد مي چرخند. بر خلاف سيارات اين اجرام کوچک نيروي گرانش قابل ملاحظه اي براي تاثير گذاري بر حرکت اجرام ديگر ندارند. اين سيارکها اغلب به همراه دسته هايي از اجرام آسماني کوچک تر از خود در حرکتند. به عنوان مثال در مداري به نام کمربند اصلي که مابين مدارهاي مريخ و مشتري قرار دارد ميليونها جرم کوچک آسماني و سياره کوتوله در گردشند.

سيارکهاي ديگري نيز در مداري به نام کمربند کايپر(Kuiper)، دورتر از مدار نپتون در گردشند. اين مدار يکپارچه مملو از اجرام کوچک نظير شهاب سنگها و اجرام يخ زده و غيره است. در مقايسه با سياره ها، اجرام موجود در کمربند کايپر به حرکات و گردش نامنظم درمدار خود گرايش دارند. از جمله سيارکهاي موجود در اين منطقه مي توان به پلوتو و 2003 يو بي 313 (2003 UB313) که از پلوتو بزرگتر است نام برد.

به جز عطارد و زهره بقيه سيارات منظومه شمسي داراي قمر مي باشند. سيارات دروني (سياره هاي نزديک به خورشيد) قمرهاي کمي دارند. زمين يک قمر و مريخ داراي دو قمر کوچک است اما سيارات بيروني (سياره هاي دور از خورشيد) با تعداد زياد قمرهايشان، هر کدام مثل يک منظومه مي باشند. مشتري داراي حداقل 63 قمر است. از بين اين قمرها، چهار قمر که از همه بزرگترند به نام گاليله (Galileo) ثبت شده اند. اين ستاره شناس ايتاليايي د رسال 1610 موفق به کشف آنها با يکي از بدوي ترين تلسکوپ ها شد.

بزرگترين قمر مشتري که بزرگترين قمر موجود در منظومه ما نيز مي باشد گانيمد (Ganymede) نام دارد. اين قمر از عطارد نيز بزرگتر است. سياره زحل داراي حداقل 56 قمر مي باشد. بزرگترين قمر زحل، تيتان (Titan)، جوي ضخيم تر از جو زمين دارد و از عطارد بزرگتر است. اورانوس حداقل 27 قمر دارد و نپتون داراي 13 قمر است. احتمال وجود قمرهاي بيشتر حول سياره هاي غول پيکر بيروني که هنوز کشف نشده باشند بسيار زياد است.

بعضي از سيارک ها و اجرام کوچک آسماني نيز داراي قمر هستند. پلوتو داراي قمريست که نصف خود اين سياره کوتوله است و " 2033 يو بي 313 " قمري دارد که تقريبا يک هشتم آن است.

حلقه اي از غبار و اجرام کوچک پيرامون همه سياره هاي غول پيکر را وجود دارد. حلقه زحل براي ما آشناترين حلقه است اما حلقه هاي باريکي نيز حول مشتري ، اورانوس و نپتون وجود دارند.

ستاره هاي دنباله دار، توپهاي يخي هستند که ساختمان آنها متشکل از يخ و سنگ است. زمانيکه يکي از اين توپهاي يخي به خورشيد نزديک مي شود، بخشي از يخهاي موجود در مرکز آن بخار مي شوند اين بخار تحت تاثير بادهاي خورشيدي قرار گرفته و به شکل دنباله اي براي توپ يخي در مي آيد و به اين شکل ستاره اي دنباله دار به وجود مي آيد.

ستاره شناسان ستاره هاي دنباله دار را در دو گروه اصلي طبقه بندي کرده اند. گروه دوره طولاني، که بيش از 200 سال طول مي کشد تا يک دور کامل حول خورشيد بزنند و گروه دوره کوتاه که دور خود را در مدت زماني کمتر از 200 سال طي مي کنند.

ستاره هاي دنباله دار اين دو گروه متعلق به دو منطقه متفاوت در منظومه شمسي هستند. ستاره هاي گروه دوره طولاني در منطقه اي به نام ابر اورت (Oort) مستقرند. ابر اورت نام گروهي از ستاره هاي دنباله داريست که در فاصله اي دورتر ازمدار پلوتو قرار گرفته اند. نام اين منطقه از نام ستاره شناس آلماني، جان اورت (Jan H. Oort) گرفته شده است. وي براي اولين بار حضور اين ابر را اعلام نمود. ستاره هاي دنباله دار دوره کوتاه در کمربند کايپر هستند. در هر دو منطقه ابر اورت و کمربند کايپر، اجرامي ديده مي شود که مربوط به دوره شکل گيري سيارات در منظومه شمسي است.

سياره هاي کوچک ديگري نيز در اين منظومه حضور دارند که در واقع سنگهاي آسمانيند. مدار بعضي از اين اجرام بيضي شکل است و به قسمتهاي دروني تر از مدار زمين و حتي مدار عطارد نيز مي رسند. مدار بعضي ديگر دايره شکل است و در فضاهايي ميان مدارهاي سيارات بيروني قرار دارد. بيشتر اين اجرام در فضايي به نام کمربند سنگهاي آسماني، در فضايي بين مدارهاي سياره هاي مريخ و مشتري در حال گردش به دور خورشيدند. اين منطقه شامل بيش از 200 سنگ آسماني مي باشد که قطر آنها بيش از 100 کيلومتر(60 مايل) است. دانشمندان تخمين مي زنند که بيش از000/750 سنگ آسماني با قطر بيش از 1 کيلومتر (5/3 مايل) و ميليون ها سنگ کوچک تر در اين کمربند وجود دارند. در اين منطقه حتي سنگهايي يافت شده که چندين سنگ کوچک تر حول آنها در گردش است.

شهاب سنگهاي کوچک نيز گروهي از اجرام فلزي يا صخره اي هستند. زمانيکه اين اجرام وارد جو زمين مي شوند، رده اي نوراني به جاي مي گذارند که ناشي از تلاشي و تجزيه آنهاست.

برخي از اين اجرام کوچک پس از عبور از جو، به زمين برخورد مي کنند. بيشتر اين شهاب سنگها اجرامي هستند که در کمربند سنگهاي آسماني تشکيل شده اند. در اواخر قرن بيستم ستاره شناسان شهاب سنگهايي را کشف کردند که از مريخ و ماه مي آمدند. خيلي از شهاب سنگها قطعات جدا شده از ستاره ها ي دنباله دارند.

در منظومه شمسي، منطقه اي وجود دارد شبيه به قطره اشک. اين منطقه آکنده از ذرات باردار الکتريکي مي باشد که توسط خورشيد توليد شده اند. دانشمندان هنوز ابعاد دقيق اين منطقه را اندازه گيري نکرده اند ولي گمان مي رود که وسعت اين منطقه از قسمت لبه پايين اشک، حدود 15 بيليون کيلومتر(9 بيليون مايل) باشد.

ساختمان منظومه شمسي

بسياري از ستاره شناسان بر اين عقيده اند که منظومه شمسي از غباري بسيار عظيم و دوار به نام غبار خورشيد تشکيل شده است. براساس اين تئوري، غبار خورشيد به سبب گرانش شديد خود متلاشي شده. شمار ديگري از ستاره شناسان وقوع يک ابر نواختر در نزديکي غبار خورشيد را دليل تلاشي آن مي دانند. زمانيکه توده بزرگ غبار خورشيد منقبض شد چرخش آن سريعتر گرديد و به يک صفحه سياره اي مبدل شد.

تئوري غبار خورشيد معين مي نمايد ذراتي که در صفحه سياره اي وجود داشتند با برخورد به يکديگر به اجرام شبه سياره يا سيارک ها تبديل شدند. برخي از اين اجرام با يکديگر ترکيب شده و در نهايت هشت سياره بزرگ اين منظومه را شکل داده اند. بقيه اجرام تشکيل دهنده اقمار، سياره هاي کوتوله، اخترک ها و ستاره هاي دنباله دار بوده اند. همه اجرام بزرگ و کوچک موجود در منظومه شمسي دور خورشيد، در يک جهت، و تقريبا در يک صفحه، در گردشند چرا که همه آنها در اصل اعضاي يک صفحه بزرگ سياره اي هستند.

بيشتر مواد و ذرات موجود در غبار خورشيد، بر اساس تئوري غبار خورشيد، در هنگام انقباض به مرکز اين توده کشيده شده و در آن قسمت تحت فشار کافي، منجر به تشکيل خورشيد گرديده اند. در اين هنگام انفجار هاي خورشيدي آغاز و بادهاي خورشيدي شروع به وزيدن نمودند. اين بادها به اندازه اي شديد بودند که عناصر سبک از جمله هيدروﮊن و هليم را با خود به قسمتهاي داخلي منظومه آوردند. شدت اين بادها در قسمتهاي بيروني کمتر و در نتيجه اجتماع هيدروﮊن و هليم در اين مناطق بيشتر از بخشهاي درونيست و اين توجيه مناسبي براي اين مسئله مي باشد که سيارات دروني کوچک تر و صخره اي هستند ولي سيارات بيروني غول پيکرند و تقريبا به طور کامل از هيدروﮊن و هليم تشکيل شده اند.

منظومه هاي ديگر

ستاره هاي زيادي داراي صفحه سياره اي پيرامون خود مي باشند که به نظر مي رسد اين صفحه ها همان سيستم هاي منظومه اي باشند. در سال 1983 يک تلسکوپ مادون قرمز تصويري از صفحه سياره اي حول ستاره وگا (Vega)، درخشان ترين ستاره در صورت فلکي ليرا (Lyra) تهيه نمود. اين اکتشاف اولين مدرک به دست آمده مبين وجود مجموعه هايي شبيه به منظومه شمسي در نقاط ديگر فضا به حساب مي آيد. در سال 1984 ستاره شناسان صفحه سياره اي ديگري پيرامون ستاره پيکتوريس بتا (Beta Pictoris) در صورت فلکي پيکتور(Pictor) مشاهده نمودند.

در اوايل قرن 21 ستاره شناسان بيش از 50 ستاره را کشف کردند که مانند خورشيد سياراتي درحال گردش به دورخود دارند. در اغلب موارد تنها يک سياره به دور ستاره در گردش ديده شده است که احتمالا سياره پوشيده از گاز و بدون سطوح سخت است.

دوشنبه 14 دی 1388

3:51 AM

نظرات(0)

تعداد صفحات :13 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13