افسانه هاي قديمي نقل مي كنند كه بشر هميشه سعي مي كرده، به نحوي عمل پرواز را انجام دهد. براي مثال، «ايكاروس» و«دائه دالوس» از جمله كساني بودند كه سعي كردند با بال هايي كه از پر و موم ساخته بودند پرواز كنند. ولي اين آزمايش مدت صدها سال، مرگ بسياري را كه خواستند دوباره آزمايش را امتحان كنند، فراهم آورد. يعني وقتي بال هاي شكننده ساخته شده را با دست بر پشت شان مي بستند و از ارتفاعات بلندي خود را پرتاب مي كردند موجب مرگ شان مي شد. بدين ترتيب كم كم بشر متوجه اين نكته شد كه انسان هرگز نمي تواند با تقليد از طرز پرواز پرندگان، در هوا به پرواز درآيد. بنابراين يك وسيله جديدي بايد اختراع يا درست مي شد و تا آن جايي كه مي دانيم«راجر بيكن» اولين كسي بود كه پيشنهاد كرد: «ممكن است با ساختن موتوري كه يك نفر هدايت آن را بر عهده داشته باشد، به اين آرزوي ديرينه جامه عمل بپوشاند يعني عمل پرواز در هوا را انجام دهد.»!! در قرن هفدهم، توجه بشر به پروازهاي«سبك تر از هوا» معطوف گرديد. بنابراين اولين پرواز با بالون هايي كه از هواي گرم و هيدروژن پر مي شدند انجام گرفت. گر چه يكي از معايب بزرگ بالون اين بود كه ساكنين بالون كاملاً در اختيار و دستخوش تغييرات هوا بودند و دائماً به وسيله باد اين طرف و آن طرف برده مي شدند. به اين ترتيب، بشر هنوز براي رسيدن به يك پرواز واقعي راه زيادي در پيش داشت. اولين ماشين پرواز، سنگين تر از هوا، يك هواپيماي بي موتوري ساده بود كه در سال 1804 ساخته شد. ظرفيتش، 154 اينچ مربع بود كه روي يك ميله نصب شده بود و داراي دُمي هم در عقب بود. در سال 1848، «جان استرينگ فلو»، اولين كسي بود كه هواپيماي يك باله را که به وسيله نيروي بخار به حركت در مي آمد، ساخت. طول اين هواپيما سي پا بود. پس از اين كه آزاد مي شد، به تدريج بالا مي رفت و با يك وسيله ساده اي هم كه روي آن نصب كرده بودند مي توانستند صعود آن را متوقف كرده و فرود آيند. روس ها ادعا مي كنند كه يك نفر روسي به نام الكساندر موژائيسكي، در سال 1882 اولين كسي بوده كه با يك هواپيماي بخاري، پرواز كرده است. در 1896 دكتر«ساموئل پيريونت لنگلي» توانست يك پرواز موفقيت آميز انجام دهد. بدين معني كه توانست 3250 پا با سرعت 25 ميل در ساعت پرواز كند. بال هواپيماي او، 16 پا طول داشت. در 17 دسامبر 1903، «اوريل رايت» شروع به ساختن يك موتور براي هواپيماي خود كرد يعني با قدرت خود هواپيما را به هوا برد. البته اين يك پرواز با استاندارد امروزي نبود و فقط 120 پا با سرعت 31 ميل در هر ساعت، ارتفاع مي گرفت. ولي همين هم كافي بود كه آوريل و برادرش ويلبر را مصمم سازد كه براي اولين بار هواپيمايي ساخته و پرواز دهند و پرواز آن به وسيله نيروي بخار نباشد، بلكه با قدرت خود هواپيما، به پرواز در آيد. بالاخره معروف است كه يك نفر به نام«پرستون واتسون» پرواز موفقيت آميزي را در سال 1902 با يك هواپيماي دو باله اي كه موتور در آن كار گذاشته بودند، انجام داد. ولي اين ادعا تا به حال رسماً تأييد نگرديده است.
-
یک شنبه 15 فروردین 1389
7:23 AM
نظرات(0)
بارومتر يعني دستگاهي براي سنجش فشار هوا. اين دستگاه براي اندازه گيري فشار جَو به كار مي رود. ريشه تمام تغييرات در وضع هوا جريان هواي سرد و گرم است. اين گونه جريان ها در ميزان فشار جَو يا هوا تأثير مي گذارد. بنابراين، اگر بتوانيم فشار هوا را اندازه گيري كنيم به جريان هاي هواي سرد و گرم نيز پي خواهيم برد و آن گاه در نتيجه، مي توانيم وضعيت هوا را نيز پيش بيني كنيم. با كدام دستگاه مي توان فشار هوا را اندازه گرفت؟ با يك بارومتر جيوه اي. پس بارومتر يعني دستگاه سنجش فشار هوا. نحوه ي كار با بارومتر به گونه اي است كه در تصوير ملاحظه مي كنيد. در داخل يك ظرف مقداري جيوه ريخته و يك لوله خلأ دار هم واژگونه بر روي آن قرار داده اند. وقتي كه هوا بر سطح جيوه فشار مي آورد، جيوه در آن، بالا مي رود و آن قدر بالا مي رود تا وزن ستون جيوه با فشار هوا برابر شود. آن گاه مي بينيم كه جيوه در برابر يكي از اعدادي كه بر بدنه ي لوله چاپ شده، توقف مي كند. با خواندن اين عدد به ميزان فشار هوا پي مي بريم. در شرايط عادي و در سطح دريا، جيوه در لوله خلأدار تا 75 سانتي متر بالا مي رود. اكنون فرض كنيم كه فشار هوا كم شود، در اين صورت جيوه اندكي پايين مي آيد. در ضمن، اين تغيير به ما فهماند كه باد و طوفاني دارد پيوسته به منطقه ي ما نزديك مي شود. زيرا هميشه باد به سوي مناطق كم فشار روي مي آورد. اما بر عكس، هر گاه ستون جيوه در لوله، بالا برود نشان خوبي وضع هواست. در سـطح دريا فشار هوا به گونه اي است كه جيوه حداقل و حداكثر بين 5/67 تا 5/77 سانتي متر بالا و پايين مي شود.
بارومتر خشك
بارومتر خشك را آنه روئيد مي گويند. اين واژه از زبان لاتيني گرفته شده و به معناي« غير مايع» است. پس اين نوع بارومتر با جيوه كار نمي كند. طرز ساختن بارومتر خشك اين گونه است: نخست، فضاي درون جعبه اي را از هوا خالي مي كنند تا مانند لوله خلأدار در«بارومتر جيوه اي»، قابل استفاده باشد. سپس هر گونه تغييري در فشار هوا بر بدنه ي اين جعبه تأثير مي گذارد. يعني اگر فشار هوا زياد بشود، بدنه ي جعبه تو مي رود و در اين هنگام فنري كه در داخل آن نهاده شده و به عقربه اي متـصل است، به كار مي افتد. اين عقربه بر روي يك صفحه ي درجه بندي شده مي گردد و درجه ي فشار هوا را به ما نشان مي دهد. بارومتر خشك به دقت بارومتر جيوه اي كار نمي كند. در ضمن جالب است اين را هم بدانيد كه جيوه در ميان مايعات از همه سنگين تر است. براي مثال اگر بخواهيم به جاي جيوه، آب در لوله بارومتر بريزيم، بايد لوله اش به طول 9 متر باشد.
-
یک شنبه 15 فروردین 1389
6:56 AM
نظرات(0)
خيلي مشكل است كه رد پاي ايجاد بسياري از سنت هاي قديمي را تعقيب كرد و پي به ريشه و اصل آن ها برد. اما اتفاقاً اين سنت ريشه قطعي و معيني دارد و به صورت يك افسانه زيبا حكايت شده است! روايت شده است كه ساليان بسيار پيش، يك دختر از اهل كشور هلند مي خواسته به همسري يك آسيابان در بيايد كه مرد ثروتمندي نبوده ولي در عوض به خاطر سخاوتمندي و دست و دلبازي خود، محبوب همه مردم بوده است زيرا اين آسيابان هر چه آرد و نان درست مي كرد همه را به فقرا مي داد. وقتي مردم اين را شنيدند چون خيلي اين دو دلداده فقير را دوست داشتند، تصميم گرفتند كه يك كاري بكنند. البته هيچ كدام به تنهايي آدم هاي ثروتمندي نبودند اما فكر كردند كه اگر هر كدام يك چيز كوچك به عنوان هديه عروسي به آن ها بدهند، در اين صورت آن ها هم خواهند توانست، با يكديگر ازدواج كنند. بنابراين هر كدام در حالي كه هديه خود را در دست گرفته بودند، به خانه دخترك رفتند. بعضي ظروف آشپزخانه، بعضي ديگر اسباب هاي ضروري خانه مثل سفره و چراغ و از اين قبيل چيزها آورده بودند. خلاصه وقتي اين مردم مهربان و خوش قلب هداياي خود را به دخترك بخشيدند او توانست به همسري آسيابان فقير در بيايد. بنابراين، اين اولين هديه عروسي بود كه باعث شد كه اين رسم خوب به وجود آمده و تا امروز هم چنان حفظ شود.
تاريخچه كيك عروسي چيست؟
تاريخچه كيك مخصوص عروسي به دوره رومي ها بر مي گردد. در آن روزها، در ميان خانواده اعيان و ثروتمند، يك نوع كيك مخصوص براي جشن هاي عروسي متداول بوده است و عروس و داماد نه تنها خودشان از اين كيك مي خوردند، بلكه از ميهمانان هم با اين كيك پذيرايي مي كردند. بعد، هر كدام از ميهمانان هم يك تكه از اين كيك را بر مي داشتند تا آن ها هم بنابر عقيده اي كه داشتند، در زندگي شان سهمي از اين وفور نعمت و فراواني داشته باشند. بسياري از مردم دنيا در جشن ازدواج شان از كيك عروسي استفاده مي كرده اند. بعضي از قبايل سرخ پوست آمريكايي، انواع مختلفي از كيك عروسي داشته اند كه مي بايستي عروس به داماد هديه كند. در اروپا هم رسم شد كه هر كدام از ميهمانان يك نوع شيريني مخصوص ادويه داري را با خودشان آورده و روي ميز بزرگي كه در وسط سالن عروسي قرار مي دادند، روي هم بگذارند( آنقدر كه يك تپه كوچك از شيريني وسط ميز درست شود). قصه اي نقل مي شود كه يك آشپز فرانسوي از انگلستان عبور مي كرده و وقتي اين رسم خاص را ببيند، اين فكر به خاطرشان مي رسد كه بهتر است به جاي اين كلوچه ها و شيريني هاي كوچولو، يك كيك بزرگ چند طبقه درست كند. بنابراين از اين جا بود كه اين كيك عروسي فعلي به وجود آمد.
-
جمعه 13 فروردین 1389
7:24 AM
نظرات(0)