قرآن از نظر محتوا، می‏فرماید: کمالات انسانی، در مبدا شناسی، معاد شناسی، و وحی ورسالت‏شناسی است، یعنی کمال، در داشتن جهان بینی‏الهی است، به این معنا که: جهان، آغازی دارد به نام «خدا واسماء حسنای او» وانجامی دارد به نام «معاد» وقیامت ودوزخ وبهشت و... وبین این آغاز وانجام، «صراط مستقیمی‏» است. که مساله وحی ونبوت در این صراط مستقیم است.

چون در متن جهان بیش از مبدا ومعاد ورابطه بین مبدا ومعاد چیزی نیست، لذا اصول دین هم بیش از سه اصل نیست، اول، مبدا شناسی; دوم، معادشناسی; سوم، پیامبرشناسی، واین جمله که از امیرالمؤمنین... نقل شده است:

«رحم الله امرء عرف من این وفی این والی این‏» خدای رحمت کند کسی را که بداند از کجا ودر کجا وبه کجاست.

گفته‏اند ناظر به این سه اصل دینی است، ودر فهمیدن این سه اصل ذکورت وانوثت‏شرط نیست، یعنی نه مذکر بودن شرط است ونه مؤنث‏بودن مانع. انبیا هم که انسانها را به این سه اصل دعوت نموده‏اند نه دعوتنامه‏ای برای خصوص مردها فرستاده‏اند ونه زنها را از شرکت در این مراسم محروم داشته‏اند.

وقتی قرآن کریم از زبان پیامبر اکرم صلی الله علیه واله فرماید:

ادعو الی الله علی بصیرة انا ومن اتبعنی ⁽¹⁾

من وهر که از من پیروی کرد دعوت می‏کنیم به سوی خدا واز روی بصیرت.

این دعوت، شامل همه انسانهاست، واگر پیامبری دعوتنامه برای یک مرد به عنوان زمامدار یک کشور می‏نویسد، پیامبر دیگری هم دعوتنامه برای یک زن به عنوان زمامدار یک کشور می‏نویسد. اگر رسول خداصلی الله علیه و اله زمامداران مرد را به اسلام دعوت کرد، سلیمان‏سلام الله علیه هم زمامدار زن را به اسلام فراخواند، هم دعوتها عام‏اند وهم مدعوها، وهیچ اختصاصی در بین نیست.