یك روز پس از بازگشت پیامبر(ص) و یارانش از جنگ "احد" به مدینه منوره، رسول خدا(ص) به یارانش دستور داد، آن هایی كه در جنگ احد حاضر بودند، لباس رزم بپوشند و آماده حركت برای غزوه دیگر باشند.

با شكست سنگین مسلمانان در جنگ احد، به دست كفار و مشركان قریش، احتمال جرئت و جسارت سایر دشمنان اسلام و شبیخون آنان به مدینه، فراوان بود و همین امر، روحیه مسلمانان را تضعیف و روحیه دشمنان را تقویت كرده بود. ولی پیامبر اكرم(ص) با كاردانی و دور اندیشی ذاتی و خدادادی خویش، در صدد پیش گیری از تهاجم های احتمالی دشمن برآمد.

با این كه بسیاری از مسلمانان مبارز و یاران پیامبر(ص) و خود آن حضرت، در جنگ احد، آسیب های زیادی دیده و به شدت زخمی و افتاده و تازه به مداوای زخم های خویش پرداخته بودند، پیامبر(ص)، آنان را به نبرد دیگری فراخواند و دستور داد تنها آن هایی كه در احد شركت داشتند، در این نبرد حاضر شوند و از پذیرفتن سایر مسلمانان و هم پیمانان آن ها خودداری كرد.

آن حضرت، سپاه خویش را آماده و تجهیز و به تعقیب مشركان مكه پرداخت، تا آنان را بیابد و انتقام نبرد احد را از آنان بگیرد.

پیامبر(ص) تا سرزمین "حمراء الاسد" پیش رفت، ولی به مشركان دست نیافت و خبر تعقیب پیامبر(ص) به اطلاع آنان رسید و از شدت ترس و رعب انتقام مسلمانان، بر رفتن خود شتاب كرده و هر چه سریعتر از مدینه دور شده و به مكه معظمه بازگشتند.

پیامبر(ص) بدون دستیابی به دشمن، به مدینه مراجعه نمود، ولی به هدف مورد نظرش رسیده بود و آن عبارت بود از ایجاد رعب و وحشت در میان مشركان قریش و تقویت روحیه رزمندگان مسلمان و توجه و تنبه به سایر دشمنان اسلام.

به گفته واقدی، این غزوه از هشتم شوال، در سی و دومین ماه حضور پیامبر(ص) در مدینه، آغاز شد و رفت و بازگشت آن حضرت به مدت پنج روز به درازا كشید.

ولی، ابن حبیب بغدادی، تاریخ آغاز غزوه "حمراء الاسد" را شانزدهم شوال، ذكر كرده است.