سخناني از حضرت علي (ْع) (قسمت دوم)

 

• قناعت پيشه كردن، از عزت نفس است.

 

• احمق ترين خلق كسي است كه خود را عاقلترين خلق بداند.

 

• آفت وقار و هيبت مرد، شوخي است.

 

• اگر چشم دل بينا نباشد، شنوائي گوش سودي ندهد.

 

• با نيكان بدي مكن، چه آنان را از نيكي باز مي داري.

 

• بالاترين بخشش آن است كه پيش از خواري خواستن باشد.

 

• با پدران خود نيكي رفتار كنيد، تا پسرانتان به شما نيكي كنند.

 

• انسان در زير زبان خويش پنهان است.

 

• انسان را پس از مرگ خانه اي نيست، مگر خانه اي كه قبل از مرگ بنا كرده است.

 

• بد ترين رفيق كسي است كه تو را به معصيت خدا تشويق كند.

 

• ترسو را توفيق و كاميابي محال است.

 

• پوزش طلبيدن نشان خردمندي است.

 

• به هر چيز در دنيا بيشتر انس داري، زيادتر از آن بترس.

 

• بلاي آدمي در زبان اوست.

 

• كسي كه در كار كوتاهي كند به غم و اندوه دچار مي شود.

 

• كسي كه خودخواهي و اسراف پيشه كند، از برتري و بزرگواري مي افتد.

 

• بزرگوار كسي است كه در كيفر بدي نيكي كند.

 

• مؤمن را شادي در جبين است و اندوه در دل.

 

• ناداني دردناك ترين دردهاست.

 

• هنگامي كه هوس ها بر عقل چيره شوند، انسان به پرتگاه ها كشيده مي شود.

 

• هيچ مالي پر فايده تر از عقل نيست.

 

• دانائي ميراثي است شريف و گرامي.

 

• هر كه مرا حرفي بياموزد، مرا بنده خود گردانيده است.

 

• هر كس ميدرود آنچه را ميكارد و جزا مي بيند آنچه را عمل مي كند.

 

• خوبي سخن در كم گفتن است.

 

• دانشي كه تو را اصلاح نكند، گمراهي است.

 

• هر كس از خدا بترسد، ترسش از مردم كمتر مي شود.

 

• سه كار شرم برنمي دارد: خدمت به مهمان، برخاستن از جا در برابر معلم و گرفتن حق خود.

 

• دين مرد خرد اوست، كسي كه عقل ندارد، دين ندارد.

 

• رشكبر هميشه بيمار است.

 

• درباره آنچه از آن شناختي نداري، سخن مگوي.

 

• سينه عاقل، صندوق اسرارش مي باشد.

 

• يا دانشمندي زبان دار و گويا باش و يا شنونده اي علم نگهدار، مبادا جز اين دو، شخص سومي باشي.

                                                                                              غررالحكم، ج 4، ص 603

• علم با عمل مقرون است پس هر كه مي داند، بايد عمل كند، و علم عمل را صدا زند اگر او پاسخش را نداد از نزد او برود.

                                                                                              نهج البلاغه، قصارالحكم، 366

• بخل، گردآورنده همه عيبهاي زشت است و افساري است كه بهر كار بدي انسان را مي كشد.

                                                                                              نهج البلاغه، قصارالحكم، شماره 378  

• از بخل و نفاق اجتناب كنيد كه از مذمومترين اخلاقهاست.

                                                                                    غررالحكم، ج3، ص303. بحارالانوار، ج78، ص369

• بخيل پيش عزيزان خود خوار است.

                                                                                  غررالحكم، ج1، ص199،377،128 و ج2، ص17

• بخل ورزيدن به آنچه در دست داري، بدگماني به معبود است.

 

• بخشندگي آدمي او را محبوب مخالفانش مي كند و بخلش او را نزد فرزندانش هم منفور مي سازد.