نوروز از نگاه دكتر علي شريعتي؛
روح در اين فصل زاده، عشق در اين روز سر زده و زمان با وي آغاز شده است

«سخن تازه از نوروز گفتن دشوار است. نوروز يك جشن ملي است، نوروز داستان زيبايي است كه در آن طبيعت و احساس و جامعه هر سه دست اندر كارند.»

« نوروز كه قرن‌هاي دراز است بر همه‌ي جشن‌هاي جهان فخر مي فروشد، از آن رو هست كه يك قرار داد مصنوعي اجتماعي و يا يك جشن تحميلي سياسي نيست، جشن جهان است و روز شادماني زمين، آسمان و آفتاب و جوش شكفتن‌ها و شور زادن‌ها و سر شار از هيجان هر "آغاز".

نوروز گرم از بهار، روشن از آفتاب، لرزان از هيجان آفرينش و آفريدن، زيبا از هنرمندي باد و باران، آراسته با شكوفه، جوانه، سبزه و معطر از بوي باران، بوي پونه، بوي خاك،/شاخه‌هاي شسته، باران خورده پاك...

در آن هنگام كه مراسم نوروز را برپا مي داريم، گويي خود را در همه‌ي نوروز‌هايي كه هر ساله در اين سرزمين برپا مي كرده‌اند، حاضر مي يابيم ودر اين حال، صحنه‌هاي تاريك و روشن و صفحات سياه و سفيد تاريخ ملت كهن ما در برابر ديدگان‌مان ورق مي‌خورد، رژه مي‌رود. ايمان به اينكه نوروز را ملت ما هر ساله در اين سرزمين بر پا مي داشته است، اين انديشه‌هاي پر هيجان را در مغزمان بيدار مي‌كند كه: آري هر ساله! حتي همان سالي كه اسكندر چهره‌ي اين خاك را به خون ملت ما رنگين كرده بود، در كنار شعله‌هاي مهيبي كه از تخت جمشيد زبانه مي‌كشيد، همان جا، همان وقت، مردم مصيبت زده‌ي ما نوروز را جدي تر و با ايمان بيشتري بر پا مي كردند؛ آري هر ساله! حتي همان سال كه سربازان قتيبه بر كناره‌ي جيحون سرخ رنگ، خيمه برافراشته بودند و مهلب خراسان را پياپي قتل عام مي‌كردند، در آرامش غمگين شهرهاي مجروح و در كنار آتشكده‌هاي سرد وخاموش، نوروز را گرم و پر شور جشن مي‌گرفتند.

تاريخ از مردي در سيستان خبر مي‌دهد كه در آن هنگام كه عرب سراسر اين سرزمين را در زير شمشير خليفه‌ي جاهلي آرام كرده بود، از قتل عام شهرها و ويراني خانه‌ها و آوارگي سپاهيان مي‌گفت و مردم را مي گرياند و سپس، چنگ خويش را برمي‌گرفت و مي‌گفت: "ابا تيمار اندكي شادي بايد"! نوروز در اين سالها و در همه‌ي سالهاي همانندش، شادي‌اي اين چنين بوده است، عياشي و بي خودي نبوده است، اعلام ماندن و ادامه داشتن و بودن اين ملت بوده و نشانه‌ي پيوند با گذشته‌اي كه زمان و حوادث ويران كننده‌ي زمان همواره در گسستن آن مي‌كوشيده است.