در دسترس بودن و محبوبیت نرم افزارهای دستکاری و تغییر عکس موجب شکل گیری و توسعه مجموعه عظیمی از تصاویر به شدت تغییر یافته شد که بسیاری از آنان شباهتی اندک با تصویر اولیه داشته و یا اصلا شباهتی با آن ندارند.
این استادکاران می توانند با استفاده از ابزارهای الکترونیکی چون قلم موها، فیلترها و ذره بین تصاویری به وجود بیاورند که با ابزارهای مرسوم عکاسی قابل اجرا نخواهد بود. به علاوه، هنرمندان دیجیتال می توانند تمام روش های فوق را با مهارت بر روی تصاویر اسکن شده نقاشی، کلاژ، لیتوگرافی و طراحی نیز اجرا نمایند. این هنرمندان برای خلق آثار خود از منابع متعدد دیگری نیز استفاده میکنند.
تصاویر گرافیکی سه بعدی یا ۳D با به کار بردن روش طراحی تصاویر مرکب از اشکال هندسی، چند وجهی ها یا قوس های NURBS که برای ایجاد اشکال سه بعدی واقع گرایانه، اشیاء و مناظر مختلف بسیار مناسبند، ساخته می شوند. چنین تصاویری در موارد متعدد از قبیل فیلم، تلویزیون، چاپ، نمونه سازی سریع و جلوه های ویژه بصری به کار می روند. نرم افزارهای فراوانی برای گرافیک سه بعدی وجود دارند.
مدتهاست که رسانه های گروهی برای ساختن تبلیغات از هنر دیجیتال استفاده بسیاری برده و در صنعت سینما نیز برای خلق جلوه های ویژه از نرم افزارهای کامپیوتری بهره می برند. نشر رومیزی یا Desktop publishing (انجام مراحل مختلف حروفچینی، تصویر سازی، صفحه آرایی و.. در کامپیوتر و چاپ آن با چاپگرهای رومیزی) نیز با وجود اینکه بیشتر به طراحی گرافیک منسوب می شود، اما تاثیر عظیمی بر دنیای نشر گذاشته است.
با تمام اینها، هنر دیجیتال هنوز نتوانسته است اعتبار و احترامی مانند شکل های "جدی" تر هنری چون مجسمه سازی، نقاشی و طراحی به دست بیاورد. شاید یک دلیل آن عقیده نادرست اما شایع عده ای باشد که می گویند: «این کارها را کامپیوتر برایت انجام داده ...» و به نظرشان تصاویر خلق شده می تواند توسط هر شخص و به هر تعداد خلق شود.
علاوه بر کاربردهای تجسمی، کامپیوتر به خاطر قابلیت های عالی خود در تنظیم و ایجاد نمونه های صوتی، برای خلق آثار موسیقی، به خصوص موسیقی الکترونیک بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. همانطور که در طی سه دهه گذشته، موسیقی دیجیتال توانسته است به عنوان یک فرم موسیقی، مورد پذیرش عموم قرار بگیرد، این امکان وجود دارد که ارزش هنر دیجیتال نیز روز به روز بیشتر بر همگان ثابت شده و به عنوان یک شیوه مستقل پذیرفته شود.
بنا به نظر عده ای، ما اکنون در دوره فرا دیجیتال (postdigital) به سر می بریم، زمانی که فناوری دیجیتال دیگر در دنیای هنر چیز نوظهوری محسوب نمی شود و "ابزار دیگر پیام اثر محسوب نمی شود".
ابزارهای دیجیتالی جزء لازم روند خلق هنر هستند. عکاسی دیجیتال و چاپ دیجیتال اکنون به عنوان ابزار و واسطه ای قابل قبول پذیرفته شده اند، موزه ها و گالری های معتبر به نمایش این آثار پرداخته و کار هنرمندان دیجیتال توانسته اند از طریق هنر اینترنتی (net art هنر یا اثر فرهنگی که از اینترنت به عنوان اصلی ترین ابزار خود سود برده است) و هنر نرم افزاری (software art آثاری که بر پایه قابلیت های نرم افزاری بنا شده اند) محبوبیت یافته و از موقعیت مستحکم تری برخوردار شده اند.
از طرفی آثار نقاشان دیجیتال نیز با پیشرفت کیفیت تصاویر خروجی، موفق به کسب پذیرش منتقدان و بینندگان گشته است. موزه هایی در سراسر جهان از جمله موزه هنری سن خوزه (San Jose) و دپارتمان چاپ موزه ویکتوریا و آلبرت (Victoria and Albert Museum) به جمع آوری آثار دیجیتال پرداخته اند.
یک دلیل عمده انجمن های موجه هنری در عدم پذیرش هنر دیجیتال، این باور غلط است که چاپ دیجیتال یک اثر می تواند بارها و بارها تکرار شود. بسیاری از هنرمندان پس از اولین چاپ، تمام فایل های مربوط به آن را پاک کرده و در نتیجه اثری یگانه خلق می کنند. یک دلیل دیگر نیز طولانی بودن عمر این آثار است که با توجه به فناوری روز چاپ دیجیتال، محو شدگی و زوال رنگ ها در حدود ۶۰ تا ۱۰۰ سال پس از چاپ آغاز خواهد شد