موضوعات اصلي
افسردگي عبارت است از احساس غم، دلسردي، يا نااميدي به مدت حداقل 2 هفته در اغلب روزها و اغلب ساعات روز، به علاوه علايم همراه. علايم شايع - از دست دادن علاقه؛ بي حوصلگي و دلزدگي؛ ناتواني از لذت بردن. علل عوامل تشديد كننده بيماري - عصبانيت يا احساس ديگري كه فرو خورده شده باشد. عواقب مورد انتظار عوارض احتمالي داروها فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماري محدوديتي براي آن وجود ندارد. فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماري ها و علايق روزانه را حفظ كنيد حتي اگر حوصله آن ها را نداريد. در چه شرايطي بايد به پزشك مراجعه نمود؟ اگر شما يا يكي از اعضاي خانواده‌تان علايم افسردگي داريد. اگر احساس تمايل به خودكشي يا نااميدي داريد.
- احساس نااميدي؛ بي حالي و خستگي.
- بي خوابي؛ خواب زياد يا ناراحت.
- گوشه گيري اجتماعي؛ احساس بي ارزش بودن و مورد نياز نبودن.
- بي اشتهايي يا پرخوري؛ يبوست.
- مشكل داشتن در تصميم‌گيري؛ مشكل داشتن در تمركز.
- يك باره به گريه افتادن بدون توضيح مشخص.
- احساس گناه شديد به خاطر وقايع بي‌اهميت يا خيالي.
- تحريك پذيري؛ بي قراري؛ افكار خودكشي.
- دردهاي مختلف، مثل سردرد، درد قفسه سينه بدون شواهدي از بيماري جسمي.
براي بيماري افسردگي واقعي هيچ علت يگانه و روشني نمي توان متصور بود. بعضي از عوامل زيست شناختي مثل بيماري هاي جسمي، اختلالات هورموني، يا بعضي داروها مي توانند نقش داشته باشند. عوامل اجتماعي و رواني نيز مي توانند نقش داشته باشند. اختلالات ارثي نيز مي توانند مؤثر باشند. بروز اين حالت ممكن است با تعداد وقايع ناراحت كننده زندگي فرد ارتباط داشته باشد.
- داشتن شخصيتي وسواسي، منظم و جدي، تكامل‌گرا، يا شديداً وابسته.
- سابقه خانوادگي افسردگي.
- وابستگي به الكل.
- شكست در كار، ازدواج، يا روابط با ديگران.
- مرگ يا فقدان يكي از عزيزان.
- از دست دادن يك چيز مهم(شغل، خانه، سرمايه).
- تغيير شغل يا نقل مكان به يك جاي جديد.
- انجام بعضي از اعمال جراحي مثل برداشتن سينه به علت سرطان.
- وجود يك بيماري يا معلوليت عمده.
- گذر از يك مرحله از زندگي به مرحله‌اي ديگر، مثلاً يائسگي يا بازنشستگي.
- استفاده از بعضي از داروها مثل رزرپين، داروهاي مسدودكننده بتا آدرنرژيك، يا بنزوديازپين ها.
- محروميت از داروها و مواد محرك مثل كوكائين، آمفتامين ها، يا كافئين.
- بعضي از بيماري ها مثل ديابت، سرطان لوزالمعده، و اختلالات هورموني.
پيشگيري
- تغييرات عمده زندگي را پيش بيني و آمادگي لازم براي مواجهه شدن با آن ها را كسب كنيد.
- حتي‌الامكان از عوامل خطر پرهيز كنيد.
در بسياري از موارد، بيماري خود به خود خوب مي شود، اما با كمك گرفتن از پزشك مي توان مدت افسردگي را كم كرد و روش هاي مقابله با افسردگي را فرا گرفت. عود افسردگي شايع است. درصد بهبودي بالا است، حتي اگر فرد به هنگام افسردگي، نسبت به بهبودي خود ديد منفي داشته باشد.
خودكشي. علايم هشداردهنده آن عبارتند از: گوشه‌گيري از خانواده و دوستان ـ عدم توجه به ظاهر خود ـ به زبان آوردن اين كه فرد مي خواهد«همه چيز را تمام كند» يا اين كه«زيادي است و مزاحم ديگران.» شواهدي از داشتن نقشه براي خودكشي (مثلاً نوشتن وصيت‌نامه يا توجه به يك سلاح قتاله) ـ خوشحالي ناگهاني پس از احساس نوميدي طولاني مدت ـ عدم بهبود افسردگي.
درمان
در صورتي كه علايم خفيف تا متوسط باشند، روش هاي به عهده گرفتن مراقبت از خود را در پيش گيريد:
- با دوستان و خانواده صحبت كنيد.
- به طور منظم ورزش كنيد.
- يك رژيم غذايي متعادل و كم‌چرب داشته باشيد.
- الكل مصرف نكنيد؛
- كارهاي عادي زندگي خود را ادامه دهيد.
- فيلم هاي خنده‌دار و شاد ببينيد.
- در صورت امكان به تعطيلات برويد.
- احساسات خود را در يك دفتر خاطرات روزانه بنويسيد.
- سعي كنيد مشكلات در روابط با ديگران را حل كنيد(البته بهتر است كه در اين زمان تصميمات عمده نگيريد).
- تا حدي كه مي توانيد فعاليت در زمان ابتلا به اين بيماري خود را حفظ كنيد.
- مسئوليت هاي خود را تا زمان بهبودي به فرد ديگري واگذار كنيد.
- به گروه‌هاي حمايتي در مورد افسردگي بپيونديد.
داروهاي ضدافسردگي براي بعضي از افراد كه افسردگي طولاني مدت يا نسبتاً شديد دارند. ليتيم براي مواردي كه دوره‌هايي از سرخوشي غيرطبيعي و افسردگي متناوباً رخ مي دهند.
