اين مسجد يکي از باارزشترين ميراث تاريخي هنري و گنجينه اي ار معماري اسلامي است. باني ساختمان اصلي مسجد را علاء الدوله گرشاسب آل بويه – قرن ششم هجري – مي دانند ولي مسجد کنوني مربوط به آل مظفر و تيموريان قرن هشتم و نهم هجري است. از امتيازات هنري و معماري اين مسجد مي توان قدرت و استواري کاشيکاريهاي نفيس و جالب، سر در بلند، دو کتيبه نفيس يکي به خط کوفي و ديگري به خط ثلث بر روي کاشي لاجوردي معرق در کنار سر در باشکوه، دو مناره زيبا و تزئينات کاشي کاري شده ديوارهاي داخلي شبستان و زير گنبد و خارج گتبد را نام برد. ارتفاع مناره هاي آن حدود 48 متر و ارتفاع سر در آن در حدود 24 متر مي باشد .