آرامگاه شاه چراغ با شکوه ترين و مهم ترين مرکز مذهبي شهرستان شيراز است که گنبد نيلوفري آن به سبک بسيار زيبايي کاشي کاري شده و از دوردست نمايان است. اين آرامگاه در نزد شيرازي ها از اهميت وقداست زيادي برخوردار است و سالانه زايران زيادي براي زيارت اين بقعه، راهي شيراز مي شوند. حضرت ميرسيد احمد فرزند امام موسي كاظم (ع) معروف به شاه چراغ برادر حضرت امام رضا (ع) در آغاز قرن سوم هجري به شيراز هجرت نموده و در همان جا وفات يافته است. در زمان اتابک سعد بن زنگي، امير مقرب الدين مسعود بدرالدين وزير اين شهريار بقعه و گنبدي بر فراز قبر وي ساخت و اتابک نيز رواقي بر آن افزود و سپس تاشي خاتون مادر شاه اسحاق اينجو در سال هاي 745 تا 750 هجري تعميرات اساسي در آن انجام داد و بقعه، بارگاه، مدرسه عالي و مدفني براي خود در جنوب آن ساخت و 30 هزار جزو قرآن نفيس منحصر به فرد با خطوط ثلث طلايي و تذهيب عالي مورخ به سال هاي 745 و 746 هجري را بر آن وقف نمود. در زمان سلطنت شاه اسماعيل اول به سال 912 متولي بقعه كه نامش ميرزا حبيب الله شريفي بود تعميرات اساسي در اين بنا انجام داد و در 997 هجري بر اثر زلزله نيمي از بنا منهدم شد و تعمير مجدد يافت. در قرن سيزدهم هجري نيز اين بنا چند بار خراب شد و مجددا تعمير و مرمت گرديد و فتحعلي شاه قاجار در سال 1243 هجري ضريحي بر آن وقف نمود. به علت شكاف هاي متعددي كه گنبد داشت در سال 1337 شمسي آن را برچيدند و به جاي آن با آهن و مصالح، بنايي مناسب و قابل دوام و با همان طرح و به هزينه مردم شيراز احداث نمودند .