مکان هاي ديدني و تاريخي
قلعه چص گچ، تل گرد، تل چگاه، تل گبر،آتشكده هاي گل سرخدان، آتشكده خيرآباد،قبرشاپور، بقعه خضر، امام زاده سيد محمد، بقعه امام زاده چله‌ خان، آرامگاه اميرلاسپا،قلعه دختر، قلعه مانگشت، امام زاده پنجه خل و پل قلعه دختر (دهدشت) برخي از مكان‌هاي تاريخي اين شهرستان را تشكيل مي‌دهند.
کشاورزي و دام داري
اگرچه كشاورزي در اين شهرستان به لحاظ اهميت پس از دام‌داري قرار دارد اما يكي از منابع مهم اقتصادي منطقه است. آب كشاورزي بيش تر از رودخانه ها، چشمه و چاه ژرف تهيه و به صورت كرت بندي انجام مي شود. کشاورزي در اين منطقه شامل كشت گندم، جو، بنشن، تره بار، برنج و فرآورده هاي باغي مانند سيب، انگور، بادام و مركبات مي باشد. به دليل بافت عشايري كه در سطح كلي شهرستان به چشم مي خورد دامداري از اهميت ويژه اي برخوردار بوده و شغل اصلي و رايج اهالي مي باشد و فرآورده هاي دامي تنها صادرات اين شهرستان را تشكيل مي دهند.
مشخصات جغرافيايي
دهدشت يكي از شهرستان هاي استان كهگيلويه و بوير احمد است كه از شمال به شهرستان هاي ايذه و بروجن، از خاور به شهرستان بوير احمد، از جنوب به شهرستان گچساران و از باختر به شهرستان هاي بهبهان و رامهرمز محدود مي‌شود. دهدشت مركز اين شهرستان از نظر جغرافيايي در 50 درجه و 33 دقيقه ي درازاي خاوري و 30 درجه و 47 دقيقه ي پهناي شمالي و در ارتفاع 800 متري از سطح دريا قرار گرفته است. آب و هواي اين شهرستان به طور كلي گرم و خشك است. مسيرهاي دسترسي به اين منطقه عبارتند از:
راه فرعي به مركز استان، به درازاي 140 كيلومتر به سوي شمال خاوري و راه چرام، بابا ميدان و دشت روم به درازاي 175 كيلومتر كه به ياسوج مي پيوندد
راه درجه يك اصلي به درازاي 20 كيلومتر به سوي خاور تا مركز شهر چرام ادامه دارد
راهي به درازاي 32 كيلومتر به سوي شمال باختري كه تا مركز بخش لنده، كشيده شده است
راه دهدشت – بهبهان به درازاي 62 كيلومتر به سوي جنوب باختري
وجه تسميه و پيشينه تاريخي
کهگيلويه به معني «منطقه كوهستاني گيل» زماني شهر بزرگي بوده است. حدود 2000 خانه، مسجد، حمام، بازار و كاروان‌سرا در آن وجود داشته، كه اكنون آثار ويرانه بسياري از آن ها بر جاي مانده است. دهدشت مركز شهرستان کهگيلويه واقع در قسمت دشت كهگيلويه (زير كوه) از دو قسمت جداگانه تشكيل شده است. قسمت قديمي شهر که مخروبه شده و به دهدشت كهنه معروف است «بلاد شاپور» نام داشته و توسط شاپور اول ساساني فرزند اردشير اول ايجاد شده است. قسمت جديد آن، فضايي نيمه شهري و نيمه روستايي است كه با توجه به وضع زندگي و شكل ظاهري فعاليت هاي مردم و نماي ساختمان ها، وجه روستايي آن جلوه بيش تري دارد. كهگلويه در زمان هاي قديم جزو لرستان بزرگ بوده است.
استرابون، جغرافيدان مشهور يونان باستان، كهگلويه را بخشي از خاك اوكسي ها (نام هخامنشي خوزستان) مي داند. در دوره ساسانيان قسمت دشتي اين سرزمين را « قباد خوره» ومناطق كوهستاني آن را «رم زميگان» مي ناميدند. قباد ساساني، «ارگان» (ارجان) را در قسمت دشتي آن بنا نهاد. در دوران بعد از اسلام «قباد خوره» به نام شهر حاكم نشين آن ولايت «ارگان» (ارجان) و مناطق كوهستاني آن «رم زميگان» به كهگيلويه شهرت يافت. در قرن هاي بعدي كه شهر ارگان ويران گرديد و افشارها و لرها سراسر آن را تصرف كردند، تمامي اين خطه، كهگيلويه و قسمت كوهستاني آن، «پشتكوه» و قسمت دشتي آن، «زير كوه» ناميده شدند. اين شهر در اواخر دوره صفويه به خاطر عدم امنيت در راه هاي بازرگاني آن، صدماتي ديده و در زمان هرج و مرج دوره زنديه توسط چادر نشينان چهار بنيچه كه در اصل بخشي از ايل بزرگ جاكي بود و سراسر منطقه خاوري استان كهكيلويه را در تصرف داشت، غارت و ويران گشت.