لنج سازي و قايق سازي از قديمي ترين و مهم ترين صنايع دستي استانبوشهر است که داراي قدمت زيادي بوده و در بيش تر بنادر اين استان به عنوان صنعتيدستي به توليد آن مي پردازند. اين صنعت در سال هاي اخير به واسطه افزايش مبادلاتدريايي و صيد ماهي از رونق زيادي برخوردار شده است نيروي شاغل اين صنعت منحصر بههمان گلافان(سازندگان لنج و قايق) قديمي است مصالح اوليه مورد نياز چوب هاي جنگليمقاوم در مقابل رطوبت براي اسكلت و تختههاي مرغوب هندي به نام ساي براي بدنه است. بقيه مصالح مورد نياز از محل تهيه مي شود. هنوز وسيله كار گلافان بسيار ابتدايي استكه سبب كندي كار و كمي توليد ساليانه مي شود. حصير در روستاي دالكي از توابعشهرستان گناوه، روستاي چشمه دو راهي، كه در جاده گناوه به برازجان قرار گرفته نيزدر روستاهاي خيرآباد، سربست، تپه چاموشي، مزارع بهرحاج و جم از الياف خرما بافته ميشود.
نوعي فرش حصيري به نام « تك» است كه معمولا با عرض 10 سانتي متر و طول 30متر بافته مي شود. بعد به نسبت اندازه فرش كه توليد آن مورد نظر است چيده و در كناريكديگر دوخته مي شود. فرش هاي حصيري معمولا داراي ابعاد 200× 200 سانتي متر است وبافت هر قطعه آن حدود هشت وقت لازم دارد. از اين نوع حصير به عنوان پوشش سقف كپرهايروستايي نيز استفاده مي شود. نوع ديگري از توليدات حصيري كه نقش موثر در اقتصادروستاها دارد نوعي فرش حصيري شبيه گليم است كه با ساقه گياهان خودرويي همانند ساقهگندم ، بافته مي شود . اين گياهان كه به گويش محلي «خامه» ناميده مي شوند معمولا دراراضي شور مي رويند و شيوه استفاده از آن چنين است : پس از دروكردن ساقه و خشكاندندر آفتاب آن را به وسيله رنگ هاي جوهري ( قرمز ، سبز ، بنفش ، آبي ) رنگرزي كردهسپس چند ساقه را به يكديگر تابيده و از آن ها به عنوان چله استفاده نموده و بر رويدارهاي مخصوص كه داراي عرض 80 سانتي متر است عمل چله كشي را انجام مي دهند آنگاهرشته تار خام را از لابه لاي الياف چله عبور داده و با شاخه هاي فلزي بدان فر ميزنند تا درگيري الياف مستحكم شود. محصول اين دار، عرضي حدود 5/1 سانتي متر و به طولحدود 6 متر دارد كه در پايان كار از وسط نصف شده و با دوختن قطعات آن در كنار همفرشي به ابعاد 15× 300 سانتي متر به دست مي آيد.
مکان هاي ديدني و تاريخي
سواحل زيباي خليح فارس و غروب هاي سحر انگيز آن مهم ترين مكان هاي ديدني استان بوشهر را تشكيل مي دهند. جزيره خارک که در شهرستان گناوه واقع شده است از مهم ترين جاذبه هاي طبيعي منطقه و يکي از جزاير زيباي خليج فارس به شمار مي آيد. اين جزيره از مناطق بسيار قديمي منطقه بوده و داراي آثار تاريخي متعددي است.
صنايع و معادن
بيش تر صنايع شهرستان گناوه را صنايع دستي تشكيل مي دهند و صنايع ماشيني كمي در اين منطقه وجود دارند.
کشاورزي و دام داري
چرخ اقتصاد گناوه بر مدار ماهي گيري، كشاورزي و دامداري در گردش است. ماهي گيري كه مهم ترين درآمد بيش تر اهالي اين بخش را تشكيل مي دهد، مهم ترين رشته اقتصادي بخش گناوه را به وجود آورده است. ماهي هاي صيد شده كه بيشتر شامل ماهي شوريده، حلوا، و شير مي شود، علاوه بر تأمين مصارف داخلي به ساير نقاط نيز صادر مي شود. كشاورزي به علت كمبود آب كشاورزي، منحصر به هرس و نگه داري درختان خرما و كشت ديمي گندم و جو بوده است و به زحمت تكاپوي احتياجات محلي را مي نمايد. اما خرما مانند بيش تر نواحي ساحلي خليج فارس بازده خوبي داشته و جزواقلام صادراتي اين بخش محسوب مي شود. دام داري نيز با بهره اندك در بعضي نقاط رايج بوده و شامل گاو و بز مي گردد. بر روي هم بندر گناوه هم از جهت كشاورزي و هم از نظر تجاري و عمليات بندري و ترخيص كالا و نيز از نظر توسعه صنايع كوچك داراي استعداد بسيار است.
مشخصات جغرافيايي
شهر بندري گناوه در طول جغرافيايي 50 درجه و 31 دقيقه و عرض جغرافيايي 20 درجه و 34 دقيقه قرار دارد. بندر‌گناوه مركز شهرستان گناوه در160 كيلومتري شمال باختري بوشهر و در كرانه خليج فارس واقع است. بندر گناوه از شمال به ديلم از جنوب به بوشهر از شرق به نورآباد در استان فارس و از غرب به آب هاي خليج فارس محدود است. آب و هواي گناوه گرم و مرطوب است و ميزان بارندگي سالانه به طور متوسط 150 ميلي متر است. راهي به طول 88 كيلومتر به سمت جنوب شرقي كه تا برازجان امتداد دارد.
راه فرعي به طول 213 كيلومتر به سمت شمال شرقي كه بندر گناوه را به مركز شهرستان ممسني پيوند مي دهد. راه اصلي به طول 67 كيلومتر به سمت شمال غربي كه تا بندر ديلم كشيده شده است.
وجه تسميه و پيشينه تاريخي
نام اين بندر در كتاب هاي قديمي به صورت گنابا، گنفه، گناوه، جنابه و جنابا آمده است. بندر گناوه در ساحل خليج فارس بين بندر بوشهر و بندر ديلم واقع شده است. شهر گناوه كنوني در جنوب گناوه قديم بنا شده است. از گناوه قديم نقاطي باقي مانده است كه امروزه به نام هاي تيرسول ( شن فشرده )، تل گنبد، تل گوري، تل مناره، و بالاخره تل امام زاده خوانده مي شود. در ويرانه هاي اطراف گناوه، گوپال ( گل پخته استوانه اي شكل به صورت سفال زرد يا سرخ رنگ كه آن را به عنوان گلوله با منجنيق بر سر دشمن مي ريختند) فراوان به چشم مي خورد. درحال حاضر از گناوه قديم جز آثار سنگ ها و پي هاي مدفون در زير خاك و بازمانده تاق نماهاي سنگي آثاري مشهود نيست. گاه و بي گاه در درون گودال ها و حفره ها و در زير پي هاي عمارت هاي ويرانه، سكه ها و دست افزارها و مصنوعات سنگي و سفالي يافت مي شود.
