اولین مساله در اینجا نوعً مطرح کردن جایگاه و منزلت علوم انسانی است. متاسفانه قاعده مالوف در ایران این گونه است که ما برخوردی دوپینگی و ترحم برانگیز را ترجیح می دهیم که به هیچ وجه راهگشا نیست. به اعتقاد من حداقل و به ویژه به اعتبار مساله اشتغال، رویکردی که در آن جایگاه، منزلت و خطیربودن عرصه هایی که علوم انسانی می توانند راهگشا باشند به نحوی شایسته تر برای نظام ملی شکافته شود، رویکردی مناسب تر، قابل دفاع تر و موثرتر خواهد بود. در واقع هیچ پدیده واقعاً موجودی را در این ساحت نمی توان تصادفی در نظر گرفت.

نکته دوم این است که ما به لحاظ درک مفهوم و ابعاد اهمیت مساله اشتغال، که این امر مهمترین وظیفه علوم انسانی است، با کاستی هایی جدی رو به روییم و اگر این همایش فقط بتواند همین مساله را خوب منعکس کند و مثلاً نشان دهد که علوم انسانی تا چه حد می تواند منزلت والایی داشته باشد، مفید خواهد بود.