درست زمانی که مریخ پیمای فوکوس بعد از پیمودن ۷۰ میلیون کیلومتر و با وقاری که دانشمندان ایستگاه زمینی را به وجد آورد در سطح کره مریخ این خواهر طناز زمین فرود آمد و نشان داد بستر خاکی همان قدر که دل در گرو زمین دارد در سر عشقی آسمانی به افلاک دارد و می رود تا آنچه در وهم ناید آن شود در آن لحظه در همین زمین خاکی، میلیو ن ها نفر گرسنه سر به بالین گذاشتند.

با تعبیری ساده می توان گفت، می شد هزینه سفر به مریخ را به گرسنگان داد تا شبی و روزی را گرسنه سر به بالین نگذارند، اما راه چاره این نیست، می توان به هزاران نفر برای یک وعده ماهی داد، مطمئناً وعده های دیگر گرسنه خواهند ماند اما اگر به چند نفر از اینان ماهیگیری یاد دادی، هیچ وقت گرسنه نخواهند ماند. می گویند اراضی قابل کشت ایران حدود شش میلیون هکتار است یعنی از یک میلیون و ششصد و چهل و هشت هزار کیلومتر مربع مساحت کشورمان تنها ۱۸میلیون هکتار قابل کشت و زرع است؛کشوری که جزء نخستین خاستگاه های بشری و بالطبع صاحب اولین مناطق کشاورزی دنیا بوده و خاکش هزاران سال زیرکشت انواع محصولات بوده است. این ۱۸میلیون هکتار خاک قابل کشت باید غذای ۷۰ میلیون و چند سالی بعد ۱۰۰ میلیون و همین طور بیشتر را تامین کند. جمعیت زیاد می شود اما خاک همان است که بود. تا دیروز نان و احیاناً ماستی و پنیری سفره را رنگین می کرد اما تنوع غذایی بر رنگینی سفره افزوده و جهان می رود که به گونه یی نو امنیت غذایی خود را تجربه کند.