سالها پیش کشور ما با توجه و تاکید بر شعار کشاورزی محور توسعه شاهد تلاش های گستردهای برای خروج از بن بست های تولید و رسیدن به دروازه های خود کفایی بود.اما عدم توجه اصولی و جامع برای شناخت ظرفیتها و قابلیتهای موجود که مبتنی بر آینده نگری های اقتصادی،سیاسی و اجتماعی باشد باعث شد سیاست های نادرست و ناهماهنگ در ساختارها و زیر بخش های کشاورزی ایران تاثیر مخرب خود را بگذارد. برنامه ریزی های مقطعی و موردی کشور ما را از قابلیت یک کشور صادر کننده تا حد یک وارد کننده محصولات کشاورزی پایین آورد.

حذف و هضم ایران در بازارهای کشاورزی جهان روندی بود که یک شبه رخ نداد بلکه با تولید محصولاتی که کشور ما در صادرات آنها حرف اول را می زد توسط سایر کشور ها ایران به مرور در عرصه تجارت کشاورزی از بازارهای بین المللی به کناری رانده شد. محصولاتی چون پسته، زعفران، برنج، فرش و.... روزگاری نه چندان دور با نام ایران شناخته می شدند اما امروزه کشورهایی مثل پاکستان و هند گوی سبقت را از ما ربوده اند و با هماهنگ کردن خود بر اساس ساختار و نیاز بازار سهم ما را به خود اختصاص داده اند..