شاید بتوان گفت اولین امنیتی که باید به صورت زیربنایی برای هر کشوری توسط دولتمردان آن بوجود آید یا حفظ شود، امنیت غذایی است که همین موضوع بر اهمیت و جایگاه کشاورزی و تولیدکنندگان این بخش در سایر کشورها و از جمله کشور ما تاکید می کند. به عبارت دیگر از قدیم الایام به علت اقلیم متنوع، بخش کشاورزی بخش پایه ای و اساسی در کشورمان بوده; چراکه علاوه بر تولید پاک، ضرورت تامین امنیت غذایی نیز در این بخش وجود داشته است. اما مثل این که این بخش در ایران بسیار مظلوم واقع شده و به خصوص در چند سال اخیر دوران بحرانی را پشت سر می گذراند; که هیچ علتی جز عدم برنامه ریزی صحیح توسط مسوولین مربوطه ندارد. چراکه در عرض کمتر از چند سال از صادرکننده برخی اقلام عمده و استراتژیک کشاورزی مانند گندم به واردکننده آن تبدیل شده و در برخی موارد دیگر نیز سهم فروشمان را در بازارها گوناگون یکی پس از دیگری از دست داده ایم. کاهش تولید برخی از کلیدی ترین محصولات صادراتی ایران چه توجیهی می تواند داشته باشد؟ می دانیم که سیر نزولی تولید محصولات کشاورزی و رشد منفی ارزش افزوده در بخش کشاورزی اصلا به صلاح کشور نیست. چراکه میلیونها نفر از قشر زحمت کش جامعه فقط از همین طریق روزی خورده و زندگانی می گذرانند. براستی آیا می توان به جای کم کاری خودمان، خشکسالی را علت العلل بدانیم. مگر دیگر کشورهای جهان با این پدیده روبرو نیستند; یا اینکه مگر خشکسالی فقط در همین مقطع در ایران روی داده است؟ آیا همیشه مسوولین مربوطه همه کاسه و کوزه ها را بر سر خشکسالی شکانده اند؟