اقتصاد ایران دچار روزگار خاصی شده است. باید این واقعیت را باور کرد. البته نکته جالب این ماجرا تضاد بزرگی است که اقتصاد ایرانی را در اختیار گرفته است. پس از اینکه سالیان دراز کارشناسان و فعالا ن اقتصادی با صدای بلند نسبت به دولتی بودن اقتصاد ایرانی اعتراض کرده اند، برنامه ریزان اقتصادی ایران در چند سال گذشته با طراحی برنامه های توسعه مسیر عبور اقتصاد کشور از آغوش اقتصاد دولتی را به نظم درآوردند اما بدون تعارف این برنامه ها از سوی دولت در دو سال گذشته به وضوح، راهی بایگانی شده است.

این ادعا یک پز سیاسی یا سیاه نمایی رسانه ای نیست که این روزها به میانبری برای گریز از تصویر اقتصاد دولتی ایرانی در بوق می شود بلکه واقعیتی است که نمی توان از کنار آن به سادگی عبور کرد. حجم نقدینگی ۱۵۰ هزار میلیارد تومانی و میزان غیر رسمی تورم ۳۰ درصدی بهترین مثال برای این ماجرا است که به رغم گسترش شعارهایی برای خصوصی سازی اقتصاد ایران بیش از هر زمان دیگری در آغوش دولت پهن شده است. نمای امروز اقتصاد ایران با رکود تورمی و تزریق نقدینگی های نفتی به لا یه های اقتصادی بدون شک ازسوی برنامه های دولتی برای کاستن از معضلا ت اقتصادی مردم هدایت شده است ولی در نهایت امروز شاهدیم که نه تنها هیچ باری از روی دوش مردم برداشته نشده است بلکه از سوی دیگر گره های اقتصادی تا چندین برابر افزایش یافته است. این مساله نشان می دهد که نمی توان اقتصاد را با تئوری های پول محور به سر منزل مقصود رساند و اینکه می گویند، پول بیشتر تضمینی برای رسیدن به هدف بهتری از اقتصاد است برای سال های بسیار گذشته و فرتوت است. از این منظر حالا ساده تر می توان جریان اقتصادی را تحلیل کرد. البته این مسائل تمام ماجرای اقتصاد ایرانی نیست.