در یك دهه اخیر بازارهای بورس نیویورك و لندن چنین جوش و خروشی را به خود ندیده بود. افزایش یك و بعضاً دو دلاری قیمت نفت در یك روز همه را شوكه كرده است. حتی مردم عادی كوچه و خیابان های دوردست ترین كشورها كه نه تولیدكننده نفت هستند و نه مصرف كننده بزرگ و متوسط، خبرهای قیمت نفت را پیگیری می كنند، به گونه ای كه سرنوشت شان به بالا و پایین رفتن قیمت نفت بستگی دارد. اكنون هر دور مته حفاری كه زمین را برای اكتشاف نفت می كاود ارزش دلاری پیدا كرده است. اكنون ارزش هر قطره نفت كه وارد نفت كش ها و یا خطوط لوله می شود ۴۵درصد بالاتر رفته است. اما این افزایش قیمت فقط به ضرر مصرف كنندگان نهایی نیست، بلكه كشورهای تولیدكننده ای كه نتوانسته اند زیرساختار خود را توسعه بدهند از محل این افزایش دچار خسارت می شوند. آسیبی كه ناشی از «بیماری هلندی» است.در اواسط دهه ۱۹۶۰ هلند به منبع عظیم گاز در دریای شمال دست یافت. بهره برداری از این منبع عظیم باعث سرازیر شدن درآمدهای كلان به آن كشور و بالابردن ارزش پول رایج شد. این اتفاق سبب شد كه كارهای تولید داخل رقابت خود را از دست بدهند و در نتیجه واردات افزایش و صادرات كاهش یافت. روندی كه اقتصاد هلند را در معرض خطر قرار داد. از آن پس واژه «بیماری هلندی» برای اقتصادهایی كه در معرض چنین خطری قرار می گیرند به كار می رود. ایران یكبار این بیماری را در اواسط دهه ۱۳۵۰ تجربه كرده بود. آیا اكنون این بیماری را یكبار دیگر تجربه می كند؟