رنگین کمان

من مست جام باقی‌ام، دارم هوای عاشقی

حیران روی ساقی‌ام، دارم هوای عاشقی

ای جان و ای جانان من، دارم هوای عاشقی

ای وصل و ای هجران من، دارم هوای عاشقی

جان در بر جانانه شد، دل بر سر پیمانه شد

تن ساکن میخانه شد، دارم هوای عاشقی

گه نور و گه نار آمدم، گه گُل، گهی خار آمدم

گه مست و هشیار آمدم، دارم هوای عاشقی

ای شاه، درویشت منم، درویش دل ریشت منم

بیگانه و خویشت منم، دارم هوای عاشقی

دیوانه‌ی رویت منم، آشفته‌ی مویت منم

سرگشته‌ی کویت منم، دارم هوای عاشقی

ابوسعید ابوالخیر

دادیم به یک جلوه‌ی رویت دل و دین را

تسلیم تو کردیم  هم آن را  و هم این را

من سیر نخواهم شدن از وصل تو آری

لب  تشنه  قناعت  نکند  ماءِ مَعین  را

می‌دید  اگر  لعلِ  تو  را  چشمِ سلیمان

می‌داد در اوّل نظر از دست  نگین را

بر خاکِ رهی تا ننشینی همه‌ی عمر

واقف  نشوی  حالِ منِ خاک نشین را

بر زخم  دلم  تازه  فشاند نمکی عشق

وقتی  که  گشایی  لبِ لعلِ  نمکین را

گر  چینِ  سرِ زلفِ  تو  مشّاطه  گشاید

عطّار به یک جو نخرد نافه‌ی چین را

هر  بُوالْهوسی  تا نکند دعویِ مِهرت

ای کاش برآری ز کمر خنجرِ کین را

در  دایره‌ی  تاج وران  راه  ندارد

هر کس که به پای تو نسایید جبین را

چون باز شود پنجه‌ی شاهین محبّت

درهم  شکند  شَه پَر جِبْریلِ امین را

روزی که کند دوست قبولم به غلامی

آن روز کنم خواجگیِ رویِ زمین را

گر ساکن آن کوی شود جانِ «فروغی»

بیرون کند از سَر هوسِ خُلْدِ بَرین را

فروغی بسطامی

ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شبِ جدایی

چه  کنم ،  که  هست  این‌ها  گُلِ باغِ آشنایی

همه شب نهاده‌ام سر، چو سگان بر آستانت

که  رقیب  در نیاید  به  بهانه‌ی  گدایی

مژها و چشمِ یارم  به نظر چنان نماید

که  میان  سُنبلستان  چرد آهوی ختایی

درِ گُلْسِتان چشممم ز چه رو همیشه باز است

به  امید  آنکه  شاید  تو به  چشم  من  درآیی

سَرِ برگِ گُل ندارم، ز چه رو روَم به گلشن

که شنیده‌ام  ز  گُل‌ها  همه  بوی  بی‌وفایی

به کدام مذهب است این به کدام ملّت است این

که  کُشند  عاشقی  را،  که  تو عاشقم  چرایی

به  طواف  کعبه  رفتم  به  حرم  رهم  ندادند

که برونِ در چه کردی؟  که درونِ خانه آیی

به قمار خانه رفتم،  همه  پاکباز دیدم

چو به صومعه رسیدم همه زاهدِ ریایی

در دِیْر می‌زدم  من  که  یکی ز در درآمد

که، درآ درآ «عراقی»، که تو خاص از آنِ مایی

فخرالدین عراقی