پدری در دم مرگ است و به بالین پسرش

پسری اشک فشان است به حال پدرش

پدری جام شهادت به لبش بوسه زده

پسری سوخته از داغ مصیبت جگرش

پسری را که بود نبض دو عالم در دست

شاهد داغ پدر آه دل و چشم ترش

حضرتِ عسکری از داغ جفا می سوزد

حجة بن الحسن از غم شده گریان به برش

سلام الله علیهما

چار ساله پسری مانده و صدها دشمن

که خداوند نگه دارد و از هر خطرش

دشمن افکنده ز پا نخل امامت را باز

کند اندیشه به نابودی یکتا پسرش

خانه ای را که عدو دست به غارت زده است

آتش ظلم برافروخته از بام و درش

آه از آن روز که شد غیبت مهدی آغاز

غیبتی را که بود خون شهیدان ثمرش

آنکه امروز جهان زنده و قائم از اوست

بارالها که مؤید نفتد از نظرش

سید رضا مؤید

سخت است چگونه بنویسم مِحَنَت را

آتش زده این زهر تمام بدنت را

آن روز دوشنبه که دَرِ خانه‌ی تان سوخت

سوزاند تمام دل و باغ و چمنت را

از بغض گلوی تو  کسی نیست خبردار

نشنیده از آن روز  کسی هم  سخنت را

از کودکیت سوختی و شِکوِه نکردی

حالا همه دیدند، ولی سوختنت را

هر پاره جگر  تکه‌ای از غُصّه‌ی کوچه‌ست

مادر، تو کجایی که ببینی حَسَنت را

تشییع تو هر تیر که از چله برون شد

می‌دوخت به تابوت  نخی از کفنت را

این صحنه خودش گوشه‌ای از کربُبَلا شد

صد حرمله با تیر نشان کرده تنت را

هرچند کفن پاره و گلگون شده امّا

غارت که نکردست کسی پیرُهَنَت را

سنگین که نشد سینه‌ات از چکمه‌ی شمری

پُر خون که نکردست سنانی دهنت را

امیر علوی

ای امّت رسول، قیامت به پا کنید

لبریز، جام دیده ز اشکِ عزا کنید

در ماتم پیمبر و تنهایی علی

باید برای حضرت زهرا دعا کنید

اللهم صل علی فاطمة و ابیها و بعلها و بنیها و السر المستودع فیها بعدد ما احاط به علمک

داغ پیمبر است و بلایی ست بس عظیم

حیدر غریب گشته و زهرا شده یتیم

ختم رسل به سوی جنان می‌کند سفر

جان جهانیان ز جهان می‌کند سفر

ریزید خون ز دیده که در آخر صفر

کز پیکر وجود، روان می‌کند سفر

دریای اشک، ملک خداوند سرمد است

باور کنید روز عزای محمد است

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

جان جهان ز پیکر هستی جدا شده

خاموش، شمع محفلِ نورُٱلْهُدیٰ شده

ملک خداست غرق در اندوه و اضطراب

واویلتا عزای رسول خدا شده

عالم ز دود فتنه سیه‌پوش می‌شود

حق علی و آل، فراموش می‌شود

سلام الله علیه و علیهم

باور کنید قامت حیدر خمیده است

رنگ از عذار حضرت زهرا پریده است

باور کنید بغض حسن مانده در گلو

خون دل حسین به صورت چکیده است

صلوات الله علیهم اجمعین

خورشید، رنگ باخته و روز، چون شب است

یک کربلا غم است که در قلب زینب است

سلام الله علیها

سوگِ رسول یا که غم بی‌نهایت است

یا نقشه‌ی شکستن رکن هدایت است

تیغ سقیفه گشته حمایل به دست خصم

او را هوای حمله به بیت ولایت است

امت پس از نبی ره طغیان گرفته‌اند

با دست فتنه دامن شیطان گرفته‌اند

پیغمبری که دست دو عالم به دامنش

با آن که آب غسل نخشکیده بر تنش

آزرد باغ لاله‌اش از نیش خارها

دیدند حمله‌های خزان را به گلشنش

اجر رسالتش چقدر ظالمانه بود

بر دست دخترش اثر تازیانه بود

مردم در سرای علی را نمی‌زنند

جز با لگد به بیت ولا پا نمی‌زنند

سلمان کجاست؟ بوذر و عمار کو؟ چرا

اینان سری به حجره‌ی زهرا نمی‌زنند

اللهم صل علی فاطمة و ابیها و بعلها و بنیها و السر المستودع فیها بعدد ما احاط به علمک

دیگر مدینه داده زکف شور و حال را

کس نشنود صدای اذان بلال را

ای آسمان بگرد و دل از غصّه چاک کن

خود را نهان چو جسم پیمبر به خاک کن

دستی برون ز خاک کن ای ختم انبیا

اشک غم حسین و حسن را تو پاک کن

سلام الله علیهما

بی‌تو جهان دچار بلایی عظیم شد

بردار سر ز خاک، که زینب یتیم شد

سلام الله علیها

افتاده پشت سر، همه آیات ذوالجلال

قرآن چو حرمت نبوی گشته پایمال

اجر نبی به کشتن زهرا ادا شود

زهرا زند به پشت در خانه بال‌بال

حامی دین و یار ولی کیست؟ فاطمه

اول شهید راه علی کیست؟ فاطمه

اللهم صل علی فاطمة و ابیها و بعلها و بنیها و السر المستودع فیها بعدد ما احاط به علمک

یا رب! به اشک چشم علی، خون فاطمه

آن فاطمه که عرش خدا راست قائمه

بیش از هزار سال، شب و روز و ماه و سال

دارد به این دعا همه شب شیعه زمزمه

اللهم صل علی فاطمة و ابیها و بعلها و بنیها و السر المستودع فیها بعدد ما احاط به علمک

با تیغ مهدی‌اش دل ما را صفا بده

بر سینه‌ی شکسته‌ی زهرا شفا بده

اسلام، سرشکسته‌ی اعدا نمی‌شود

مهر علی برون ز دل ما نمی‌شود

درمان زخم سینه‌ی مجروح اهل بیت

جز با ظهور مهدی زهرا نمی‌شود

اللهم صل علی فاطمة و ابیها و بعلها و بنیها و السر المستودع فیها بعدد ما احاط به علمک

«میثم» هماره باشدش این ذکر بر زبان

عَجِّلْ عَلیٰ ظُهُورِکَ یا صاحبَ ٱلزَّمان

غلامرضا سازگار (میثم)

باور نمی‌کنم که رسیدم کنار تو

باور نمی‌کنم من و خاکِ دیار تو

یک اربعین گذشته و من پیرتر شدم

یک اربعین گذشت و شدم همجوار تو

یک اربعین اسیر بلایم، اسیر عشق

یک اربعین دچار فراقم، دچار تو

یک اربعین دویده‌ام و زخم دیده‌ام

دنبال ناله‌های یتیمان زار تو

یک اربعین به جای همه سنگ خورده‌ام

یک اربعین شده بدنم سنگسار تو

یک اربعین به گریه‌ی من خنده کرده‌اند

لب‌های قاتلان تو وُ نیزه دار تو

یک اربعین به روی سرم شعله ریختند

با چادری که سوخت رسیدم کنار تو

مثل رباب مثل همه تار گشته‌اند

چشمان خسته‌ی من، چشم انتظار تو

روز تولدم که زدم خنده بر لبت

باور نداشتم که شوم سوگوار تو

با تیغ و تیر و دشنه تو را بوریا کنند

با سنگ و تازیانه مرا داغدار تو

یادم نمی‌رود به لبت، آب آب بود

یادم نمی‌رود بدن نیزه زار تو

مانده صدای حرمله در گوش من هنوز

پستی که نیزه زد به سر شیرخوار تو

حالا سرت کجاست که بالای سر روم

گریم برای زخم تن بی‌شمار تو

من نذر کرده‌ام که بخوانم در علقمه

صد فاتحه برای یل تکسوار تو

یک مشت خاک روی تو و من دعا کنان

شاید شوم نشان تو، سنگ مزار تو

حسن لطفی

شادی هر دو جهان، بی‌تو مرا جز غم نیست

جنّتِ بی‌تو  عذابش ز جهنّم کم نیست

در دم مرگ  اگر پا به سرم بگذاری

عمر جاوید  به شیرینی آن یکدم نیست

حرم قرب خدا را که دل عاشق توست

طُرفه بیتی ست که روحُ ٱلْقُدُسَش مَحرم نیست

بگذار آدمیان طعنه زنندم  گویم

هرکه خود را سگِ کوی تو نخوانْد آدم نیست

نیست بر خامشی آتش دوزخ  سِیلش

از یَمِ اشکِ غمت  هر که به چشمش نم نیست

تا خدائی خدا هست، لوای تو به پاست

زانکه جز دست خدا، حافظ این پرچم نیست

هم خدا داند و هم عالم و آدم دانند

که به جز رایت عشق تو در این عالم نیست

دوزخ ارزانی آنانکه ندارند غمت

با غمت هیچ مرا زآتش دوزخ غم نیست

مُلک هستی همه ماتمکده‌ی توست حسین

جایی از مُلْکِ جهان خالی از این ماتم نیست

سلام الله علیه

گوهر اشک عزای تو به هر کس ندهند

اهرمن را شرف داشتن خاتم نیست

گریه بر پیکر مجروح تو باید همه دم

که جراحات تنت را بِهْ از این مرهم نیست

سائل توست  کسی کز تو، تو را خواهد و بس

آنکه شد طالب تو  در طلب دِرهم نیست

دادِ مظلومی تو  مُلک خدا را پُر کرد

عالمی نیست که با یاد غمت دَرهم نیست

سینه کردی هدفِ تیر  که می‌دانستی

زنده بی‌مرگِ تو  دینِ نبی اکرم نیست

هیچ مظلومی همانند تو در قُلْزُمِ خون

سر جدا با گلوی تشنه کنار یم نیست

گو بِبُرَّند سرِ دار، زبان در کامش

غیر مدح تو ثنایی به لبِ «میثم» نیست

غلامرضا سازگار (میثم)

بنازم آنکه دائم گفتگوی کربلا دارد

دلی چون جابر اندر جستجوی کربلا دارد

دلش چون کربلا کوی حسین است و نمی‌داند

که همچون دوردستان آرزوی کربلا دارد

سلام الله علیه

به یاد کاروانِ اربعین با گریه می‌گوید

به هرجا هست زینب رو به سوی کربلا دارد

سلام الله علیها

اگرچه برده از این سرزمین آخر دلی پر خون

ولی دلبستگی از جان به کوی کربلا دارد

به یاد آن لب تشنه هنوز این عاشق خسته

به کف جامی لبالب از سبوی کربلا دارد

اگر دست قضا مانع شد از رفتن به پابوسش

همی بوسیم خاکی را که بوی کربلا دارد

عبدالعلی نگارنده

ایّام اربعین تو یا صبح محشر است

یا روز جانگدازِ وفات پیمبر است

بیش از هزار سال گذشته است و اربعین

از اربعین اوّل تو غم‌فزاتر است

دوران هر حماسه، دو روز است و دور تو

از ابتدای خلقت، تا صبح محشر است

هرجا عزای توست، همان جا حریم توست

هر پیرِ دلْ شکسته در آن بزم، جابر است

احرام ما لباس سیه، کعبه کربلا

اشک مصیبت تو، فرات است و کوثر است

جابر بپوش جامه‌ی احرام و غسل کن

کاین سرزمین، مزارِ بدن‌های بی‌سر است

اینجا نه کعبه، کعبه در اینجا کند طواف

اینجا نه خانه، خونِ خداوند اکبر است

جابر در این زمین مقدّس  وقوف کن

کاین جا  نکوتر از عرفات است و مَشْعَر است

بالای سر میا، که سری نیست در بدن

پایین پا بیا که تن پاک اکبر است

جابر به دور قبر بگرد و نظاره کن

دور از تمامی شهدا قبر دیگر است

بوی حبیب می‌وزد از خاک آن مزار

آری، حبیب، نور دو چشم مظاهر است

جابر بیا به جانبِ گودالِ قتلگاه

کآن جا به گوش، ناله‌ی زهرای اطهر است

اللهم صل علی فاطمة و ابیها و بعلها و بینها و السر المستودع فیها بعدد ما احاط به علمک

جابر ز قتلگاه بیا سوی علقمه

کآن جا حسین را، سر سردار لشکر است

سلام الله علیه

از جان، مزار حضرت عبّاس را ببوس

چون با سرشک فاطمه، خاکش مُخَمَّر است

اللهم صل علی فاطمة و ابیها و بعلها و بینها و السر المستودع فیها بعدد ما احاط به علمک

سلام الله علیه

عبّاس کیست؟ سروِ روان دو فاطمه

عبّاس کیست؟ چشم چراغ دو مادر است

اللهم صل علی فاطمة و ابیها و بعلها و بینها و السر المستودع فیها بعدد ما احاط به علمک

سلام الله علیه

«میثم» سلام باد به جابر که بر لبش

در روضه‌ی حسین، سلامِ مُکرّر است

سلام الله علیه

غلامرضا سازگار (میثم)

برگشتم از رسالتِ انجام داده‌ام

زخمی‌ترین پیمبرِ غمگینِ جاده‌ام

ناباورانه از سفرم، خیل خارها

تبریک گفته‌اند به پای پیاده‌ام

یا نیست باورم که دراین خاک خفته‌ای

یا بر مزار باور خود ایستاده‌ام

بارانم و ز بام خرابه چکیده‌ام

شرمنده‌ی سه ساله‌ی از دست داده‌ام

زیر چراغِ ماهِ سرت  خواب رفته‌ام

بر شانه‌ی کجاوه‌ی تو سر نهاده‌ام

دل می‌زدم به آب بر آتش برای تو

از خیمه‌ها بپرس که پروانه زاده‌ام

چون ابر آب می‌شدم از آفتاب شام

تا ذرّه‌ای خلل نرسد بر اراده‌ام

رضا جعفری

خاکی که بوسه زد به قدوم شما حسین

شد تا به حشر تربت اعلای ما حسین

سلام الله علیه

عشقت امانی خدا بین قلب ماست

چه منتی گذاشته بر ما خدا، حسین

سلام الله علیه
 

یا می‌شود حسینیه یا روضه می‌شود

یکبار اگر گذر کنی از هر کجا حسین

سلام الله علیه

خون تو گر نبود نماز و اذان نبود

ای در قنوت اهل نظر ربنا حسین

سلام الله علیه

سنگینی لحد نمی‌آید به سینه‌ام

وقتی که شد کبود عزای تو یا حسین

سلام الله علیه

اهلیت نبی شدن این اشک بر تو بود

گریه کن توأند همه انبیا حسین

سلام الله علیه

گفتند زندگیت به وفق مراد هست؟

گفتم که زندگیم بهشت است با حسین

سلام الله علیه

صلح حسن بنای قیام تو را گذاشت

ما نوشت نذر شما مجتبی حسین

سلام الله علیهما

داغش نشسته بر دلم زارم، چه می‌شود

یک اربعین مرا ببری کربلا حسین

سلام الله علیه

جای تو روی سینه‌ی احمد مگر نبود؟!

افتاده‌ای به گودی مقتل چرا حسین؟!

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

سیّد پوریا هاشمی

آنچه از من خواستی با کاروان آورده‌ام

یک گلستان گل، به رسم ارمغان آورده‌ام

از در و دیوار عالم، فتنه می‌بارید و من

بی‌پناهان را، بدین دارُٱلْأمان آورده‌ام

اندر این ره از جرس هم، بانگ یاری برنخاست

کاروان را تا بدین جا، با فغان آورده‌ام

بس که من منزل به منزل، در غمت نالیده‌ام

همرهانِ خویش را، چون خود، به جان آورده‌ام

تا نگویی زین سفر با دست خالی آمدم

یک جهان درد و غم و سوزِ نهان آورده‌ام

قصّه‌ی ویرانه‌ی شام ار نپرسی بهتر است

چون از آن گلزار پیغام خزان آورده‌ام

خرمنی موی سپید و دامنی خون جگر

پیکری بی‌جان و جسمی ناتوان آورده‌ام

دیده بودم با یتیمان مهربانی می‌کنی

این یتیمان را به سوی آستان آورده‌ام

دیده بودم تشنگی از دل قرارت برده بود

از برایت دامنی اشک روان آورده‌ام

تا به دشت نینوا، بهرت عزاداری کنم

یک نیستان ناله و آه و فغان آورده‌ام

تا نثارت سازم و گردم بلا گردان تو

در کف خود از برایت نقد جان آورده‌ام

نقد جان را ارزشی نَبْوَد، ولی شادم چو مور

هدیه‌ای سوی سلیمانِ زمان آورده‌ام

تا دلِ مهر آفرینت را نرنجانم ز درد

گوشه‌ای از درد دل را بر زبان آورده‌ام

هاتفی پروانه را می‌گفت کز این مرثیت

در فغان، اهلِ زمین و آسمان آورده‌ام

محمّدعلی مجاهدی