پاسخ: مقدمه: از نظر روانشناسي، برقراري ارتباط و دوستي به دو صورت است: 1. مقطعي و کوتاه، 2. هميشه‌اي و دائمي؛
1. ارتباط مقطعي و کوتاه:
اين نوع ارتباط و دوستي، مبتني بر احساسات آني به وجود مي‌آيد و اگر دوام نيابد پس از مدت کوتاهي به فراموشي منتهي مي‌شود. اين دوستي مقطعي، زودگذر، زوال پذير و مبتني بر گرايش احساسي است.
2. ارتباط دائمي و هميشه‌اي:
اين نوع دوستي مبتني بر عقل و آگاهي، به خصوصيات واقعي طرف مقابل است و لذا ارتباط و علاقه دائمي بر اساس آگهي ايجاد مي‌کند. اين آگاهي سبب دوام دوستي مي‌گردد و آن را زوال ناپذير مي‌سازد. ارزش نوع دوستي آن است که باعث تأثير در خود فرد و طرف مقابل مي‌شود.
برقراري ارتباط با امام زمان(ع):
پرسش: چگونه مي توانيم با امام زمان صحبت و نجوا کنيم؟
پاسخ: مقدمه: از نظر روانشناسي، برقراري ارتباط و دوستي به دو صورت است: 1. مقطعي و کوتاه، 2. هميشه‌اي و دائمي؛
1. ارتباط مقطعي و کوتاه:
اين نوع ارتباط و دوستي، مبتني بر احساسات آني به وجود مي‌آيد و اگر دوام نيابد پس از مدت کوتاهي به فراموشي منتهي مي‌شود. اين دوستي مقطعي، زودگذر، زوال پذير و مبتني بر گرايش احساسي است.
2. ارتباط دائمي و هميشه‌اي:
اين نوع دوستي مبتني بر عقل و آگاهي، به خصوصيات واقعي طرف مقابل است و لذا ارتباط و علاقه دائمي بر اساس آگهي ايجاد مي‌کند. اين آگاهي سبب دوام دوستي مي‌گردد و آن را زوال ناپذير مي‌سازد. ارزش نوع دوستي آن است که باعث تأثير در خود فرد و طرف مقابل مي‌شود.
برقراري ارتباط با امام زمان(ع):
اين ارتباط نيز به دو گونه مي‌تواند صورت گيرد: الف. مقطعي و زود گذر ب. دائمي و پايدار؛
الف. دوستي مقطعي و کوتاه با امام زمان(ع): از راه‌هاي زير امکان پذير است:
1. توجه و ابراز علاقه در جشن‌هاي ساليانه نيمه شعبان روز ولادت با سعادت آن حضرت(ع)؛
2. خواندن دعاي ندبه، زيارت آل يس، دعاي عهد، دعاي فرج، نماز امام زمان(ع)؛
3. رفتن به مسجد جمکران، مسجد سهله در کوفه و دعا براي فرج آن حضرت؛
4. استمداد، توسل و توجه به حضرت مهدي(ع) براي رفع مشکلات.
ب. دوستي و ارتباط دائمي و پايدار با امام زمان(ع): از راه‌هاي زير امکان پذير است:
1. ايجاد علاقه و دوستي واقعي و قلبي(يعقوب وار): قرآن کريم در داستان حضرت يوسف(ع) ما را اينگونه راهنمايي کرده است: يعقوب به فرزندان خود فرمود: اي فرزندان من! برگرديد به مصر و به دنبال يوسف و برادرش بگرديد. (يا بَنِيَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ يُوسُفَ وَ أَخِيهِ ـ يوسف87). اما هنگامي که برادران به مصر برگشتند، نزد عزيز مصر (که همان يوسف(ع) بود) آمده و مشکلات خود را مطرح نمودند و خود يوسف(ع) را فراموش کردند: "يا أَيُّهَا الْعَزِيزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَيْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَيْنا إِنَّ اللَّهَ يَجْزِي الْمُتَصَدِّقِينَ"(يوسف،88) "اي عزيز مصر، سختي (و قحطي) به ما رو آورده و با پولي نا چيز نزد تو آمديم؛ اما تو از راه لطف و کرمت پيمانه ما را پر (و گندم کافي به ما عطا کن) که خداوند کريمان را پاداش نيکو خواهد داد".
ارتباط و دوستي ما بايد از مرحله "مشکلات شخصي" عبور کرده، فقط به خاطر خود امام عصر(ع) باشد تا اين دوستي عميق و دائمي گردد؛ زيرا در نوع اول، فقط هنگامي که مشکلي به ما روي آورد، به ياد امام زمان(ع) مي‌افتيم آن هم براي رفع مشکلات و نه براي آن حضرت ارتباط عميق و صميمي با امام زمان(ع)، آن گاه برقرار مي‌شود که مشکلات را فراموش کرده تنها خود يوسف زهرا و ظهور او را بخواهيم. همان گونه که در زندگي اگر بخواهيم علاقه خود را به کسي نشان دهيم، از خود او دلجويي مي‌کنيم، به او هديه‌اي مي‌دهيم و به او ابراز علاقه مي‌کنيم. البته براي ايجاد اين نوع دوستي"برنامه مداوم" لازم است. مانند : دعاي عهد هر روز صبح ، خواندن قرآن براي سلامتي حضرت به طور روزانه و....
2. احساس حضور؛ راه ديگري که در دستورات ديني به آن تاکيد شده است تا يک ارتباط عميق و صميمي با امام زمان(ع) برقرار شود، احساس حضور امام(ع) و تبديل غيبت به حضور است. در احاديث شريف آمده است: کساني که غيبت امام زمان(ع) نزد آنان "به منزله مشاهده" باشد، هميشه امام را حاضر و ناظر مي‌بينند. امام سجاد(ع) به ابوخالد کابلي فرمود: "مردم زمان غيبت مهدي که معتقد به امامت او هستند و منتظر ظهور او نشسته‌اند، با فضيلت ترين مردم دنيايند؛ زيرا خدا عقل و فهمي به آنان عطا کرده که "غيبت" نزد آنان به منزله ظهور و "مشاهده" گشته است. آنها همانند مجاهدين در رکاب پيامبرند ...." (منتخب الاثر، ص244).
پس بايسته است حضور حضرت را واقعي بدانيم و آن را در زندگي احساس کنيم و غيبت او را به حضور تبديل کنيم.
سيره بزرگان و مراجع ديني، بر اين بوده است که با احساس حضور امام زمان(ع) رابطه عميق و دائمي بين خود و آن محبوب دل‌ها برقرار سازند و پرده غيبت را از جلو چشم خود به کنار نهند تا به طور صميمي و راحت با يوسف زهرا(ع) گفت و گو و درد و دل کنند. اگر چه ممکن است بنا به مصلحت الهي ظهور آن خورشيد هدايت، سال‌هاي متمادي به طول انجامد؛ اما "حضور و احساس حضور" با "ظهور مادي" تفاوت دارد. اگر اين احساس حضور دائمي نسبت به آن امام همام به وجود آيد و ما خود را در مقابل و جلو ديدگان مبارک او بدانيم، بر اعمال و رفتار خود نيز مواظبت خواهيم کرد و قلب آن عزيز را با گناهان خود آزرده نخواهيم ساخت و دوري از گناه، باعث ارتباط دائمي و دوستي پايدار با آن "يار" خواهد بود.
در اين حالت، شما حضور او را با همه وجودتان احساس مي‌کنيد، بين خودتان و او پرده و مانعي نمي‌بينيد.
