حضرت ابراهیم ـ علیه السلام ـ كه قهرمان توحید است، كعبه را به فرمان خدا ساخت. در پایان این كار بزرگ رو به درگاه الهی نمود و چنین با خداوند به راز و نیاز پرداخت: «ربّنا انی اسكنت من ذرّیّتی بوادغیر ذی زرع عند بیتك المحرّم ربّنا لیقیموا الصّلوه»[1]. «پروردگارا من برخی از فرزندانم را در سرزمین بی آب و علفی در كنار خانه ای كه حرم تو است ساكن ساختم تا نماز را بر پای دارند.» در این آیه حضرت ابراهیم ـ علیه السلام ـ غرض از اسكان اسماعیل و مادرش هاجر را مسأله نماز مطرح می كند و در فراز دیگری از دعاهایش می گوید: «ربّ اجعلنی مقیم الصّلوه و من ذریّتی ربّنا و تقبّل دعاء»[2] پروردگارا مرا برپا كننده نماز قرار ده و همچنین نسل مرا نماز گزار قرار ده و در خواست می كند كه دعایش را بپذیرد.»

پی نوشتها :
[1]. سوره ابراهیم / 37
[2]. همان مدرك / 40