سیّد بن طاووس ؛ (589 - 664 ه‍ .ق ):
نماز ترا به این مى خواند در پیشگاه مالك زندگان و مردگان حضوریابى ، پس با دلى آكنده از رغبت ، و ضمیرى مالامال از شرف ، به نماز برخیز و هر كارى را كه خدایتعالى تو را به اشتغال به آن معذور نمى دارد ترك كن ، چه اشتغال به چنان امورى مخالف با مولا و سبك شمردن فرمان او جل جلاله باشد و خطرى است سهمگین كه از كیفر آن ایمن نمى توان بود. و مشنو كه گویند به تاءخیر انداختن وقت نماز دشوار نیست. پس به نماز برخیز، با كمال اشتیاق ، با رغبتى از سر عشق ، و با عشقى به كمال ، در نماز به خداى حىّ هستى بخش ، روى سخن داشته باش و مقام خود را كه بنده اى از یاد مبر، و از ستایش ذات پاكش كوتاهى مكن .[1]

[1] . كشف المحّجه ، سیّد بن طاووس ، ص 212.