علامه محمد اقبال لاهورى نویسنده و شاعر و فیلسوف پاكستانى (1877 - 1938 م ) :
انتخاب جهت واحدى در اسلام براى نماز، براى آن است كه وحدت احساسى میان جماعت نمازگزاران حاصل شود، و شكل كلى نماز و عبادت چنان است كه احساس مقام یا برترى نژادى را در میان عبادت كنندگان بر مى اندازد، و روح تساوى اجتماعى را به جاى آن مى نشاند و تقویت مى كند. تصور كنید كه اگر چنان شود كه در زمان ما همه فرق مسلمین ، روزانه براى نماز شانه به شانه در كنار یكدیگر در یك صف بایستند، چه انقلاب روحى عظیمى حاصل خواهد شد! از یگانگى من جهان شمولى كه همه من ها را آفریده و نگاهدارى مى كند، وحدت اساسى نوع بشر نتیجه مى شود. تقسیم نوع بشر به نژادها و ملتها و قبیله ها، بنا به گفته قرآن ، تنها براى شناختن و شناخته شدن است . صورت اجتماعى نماز در اسلام ، گذشته از جنبه ادراكى و معرفتى آن ، براى این است كه وحدت اساسى نوع بشر، با ویران شدن سدّ و بندهایى كه میان انسانى و انسان دیگر موجود است ، به صورت حقیقتى از زندگى پدیدار شود و پایدار بماند.[1]

[1] . احیاى فكر دینى ، علامه اقبال لاهورى ، ص 109.