شكوه و عظمت صفهاى منسجم و فشرده نماز كه از اول آسایشگاه تا نزدیك در رسیده بود از انتهاى صفها بیشتر نمایان بود. و حركتهاى منظم و هماهنگ كه ابهتش دشمن را به لرزه مى انداخت ، صمیمیت و یكدلى را بیشتر در قلبها زنده مى كرد، گویى این نماز متجّلى وحدت و یكپارچگى بود. آن شب من به عنوان نگهبان ، كنار پنجره ! ایستاده بودم تا اگر سر و كله نگهبانان عراقى پیدا شد با رمز مخصوص ، دیگران را با خبر كنم . امّا آنقدر ركوع و سجود بچّه ها زیبا و با صفا بود كه بكلى وظیفه ام را فراموش كرده بودم و خدا را شكر كه آن موقع نگهبان نیامد و الاّ نمى دانم چه مى شد. خوف دشمن از اینگونه برنامه هاى شكوهمند و منسجّم ، گوشه اى از حكمت نماز جماعت را براى ما ملموس مى نمود.[1]

[1] . در محراب اسارت ، ص 66.