یكى از خاطرات خوب من درباره نماز جماعت ، مربوط به آخرین روز اسارت است . آن روز وقتى متوجه شدیم كه ظهر شرعى فرا رسیده ، پتوهاى داخل آسایشگاهها را در وسط حیاط پهن كردیم . از طرفى چون ماءمورین صلیب سرخ در آنجا بودند، نگهبانها چیزى به ما نگفتند و ممانعتى نكردند. ما هم از فرصت استفاده كردیم و به اتفاق حدود 600 نفر، نماز جماعت پر شكوهى را برگزار كردیم[1] .

[1] . مدرّس مجاهدى شكست ناپذیر، ص 214، داستانهاى مدرّس ، ص 309 و 310.