روزى پیشنهاد كرد پیاده از نجف به كربلا براى زیارت سومین پیشواى تشیع باهم حركت كنیم . موافقت كردم و بعد از ظهر یكى از روزهاى پاییزى به راه افتادیم . هوا تقریباً تاریك شده بود كه ما در راه نجف كربلا قرار گرفتیم و هنوز بیش از چند كیلومتر از شهر دور نشده بودیم كه مردى تنومند از اعراب بیابان نشین در جلومان سبز شد و با صداى خشن فرمان ایستادن داد. در نور مهتاب خنجر آذین شده اى كه مرد عرب بر كمر داشت را دیدم و یكّه خوردم ، امّا سیّد آرام ایستاد.

مرد عرب با خشونت گفت : هر چه دینار دارید از جیبهایتان بیرون آورده و تحویل دهید. من ترسیده بودم و مى خواستم آنچه دارم تحویل دهم كه ، یك مرتبه متوجه شدم شهید نواب صفوى با چالاكى خنجر مرد عرب را از كمرش بیرون كشیده و برق آن را جلو چشمان مرد تنومند عرب نگه داشته و با قدرت نوك خنجر را نزدیك گلویش قرار داده و مى گوید: با خدا باش و از خدا بترس و دست از زشتیها بشوى .

من از سرعت و شجاعت سیّد حیرت زده و مات به هر دوى آنها نگاه مى كردم كه مرد عرب ما را به چادرش جهت استراحت دعوت كرد. نواب صفوى فوراً پذیرفت ، براى من تعجب آور بود به سیّد گفتم : چگونه دعوت كسى را مى پذیرى كه تا چند لحظه پیش مى خواست لخت مان كند. سیّد گفت : اینها عرب هستند و به میهمان ارج مى نهند و محال است خطرى متوجه ما باشد.

آن شب من و نوّاب به چادر عرب رفتیم و سیّد تا صبح آرام خوابید، و من تا صبح بیدار بودم و همه اش مى ترسیدم كه مرد عرب هر دوى ما را نابود كند. سیّد نیمه شب براى نماز برخواست و با آوائى ملكوتى با خداى خویش به راز و نیاز پرداخت ، و فرداى آنروز با هم عازم كربلا شدیم ... این خاطره در طول پنجاه سال همیشه نوازشگر من بوده است.[1]

[1] . ظهور و سقوط سلطنت پهلوى ، خاطرات ارتشبد سابق حسین فردوست ، ج 1، ص 157 و 158.