آبستنم به طغيانى دگر
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

آبستنم به طغيانى دگر
من گم شده ام در برهوت خويش
من براى با خود بودن
محتاج نگاه آنجى از دو ديوارم
آه سال هاست در التماس هم ترك مى خورند
روزى فرو خواهند ريخت
شايد مدفون بمانم در آنج تمنايشان
و بدون خود
به استقبال خورشيد بروم
من سوار بر موج عصيانم
در دريايى آه عشق مى زايد و ماهى بزرگ مى آند
آاش دريا آرام مى گرفت
و موج مرا با خود نمى برد
آاش آفتاب مرا مى پذيرفت
و يخ نم ىزدم
من سردم است
از سرما خواهم مُرد اگر آوچ نكنم
آاش مى شد
اين تن منجمد را به خورشيد بسپارم
آاش ستايشم
تا عرض بهشت مى پريد
من آغشته آشفتگى ام
آلوده به آلودگى ام
آاش خورشيد مرا مى پذيرفت
و يخ نم ىزدم
من سردم است
خيلى سردم است
!آاش پنجره اى رو به خدا باز مى شد

منبع : مجموعه شعر ابريشمى از دريا