من ذره ام به دنبال قدرت بودم. قطره ام .دنبال اقيانوس، تا با اتصالم بر آن، قوى شوم و همانند آن آرام گيرم گاهى خيال مى آنم آه اين صداهاى پيچيده در پيرامونم، مرا آرامش خواهند داد. لرزش را از من دور و سكون و
آرامش، به من خواهد بخشيد. ليك، با اندك نزديكى به آن، احساس دورى در من پيدا مى شود و سرگردان تر
مى گردم. چيزى از اسارت من نكاست، بلكه قيدهاى اسارت بر گردنم زيادتر شد. انتظار، صد افزون شد تا در ميان
صداها آه از هر سو به سراغ من مى آيند نداى دلنشينم را دريابم. لحظه ها مى گذرد. من ب ىتابى ام افزون تر و
انتظارم بيش تر مى شود. ديگر فراق را تحمل نيست. ناگهان ندايى سر داده مى شود آه بوى اميد از آن مى آيد و نويد
پايان انتظار را دارد. آن ندا خيلى جذاب است. گويى در آنارم با من است، اما من غافل و بى خبر. آيست، چيست،
آه اين چنين آرامش و سكون را برايم به ارمغان مى آورد؟ آرى اين مؤذن است آه بر بالاى بام عشق، نام معشوقم را با توصيف به بزرگى بر زبان جارى م ىآند » اللّه «.
الله اآبر! گويا از ذره بودن، بوى خلاصى و از قطره بودن بوى نجات مى آيد. از شوقِ شنيدن نام يار، سر به راه به سوى او مى روم. تا آن آه بر در جايگاهى آه اذان گفته شد، برسم. حال با دلى سرشار از اراده و تصميم و مملو از .عشق و ارادت سر به آستان بايد گذاشت و بايد از خود گذشت و تسليم معبود خويش شد
:بايد به نماز ايستاد؛ بايد با خدا بدون واسطه سخن گفت. آرى بايد نماز خواند، نماز
محنت اين سرا بكش، ريح نجات مى رسد
در ظلمات صبر آن، آب حيات م ىرسد
گر تو آنى به دوست رو، تن بدهى به حكم او
صد مددش به جان تو از جذبات م ىرسد
بهر حلاوت حيات، تن به نبات عشق ده
چوب، چو در شكر رسد، شاخ نبات مى شود
بار صلات را بكش، تلخى صوم را بچش
بهر صلات و صوم از او، صد صلوات مى رسد
حج بگذار اگر تو را هست توان و طاقتى
در ره آعبه حاج را، صد برآات مى رسد
عشق بورز اى پسر، در ره عشق باز سر
آشته عشق دوست را، تازه حيات م ىرسد
در ره حق ثبات ورز تا برسى به دوست فيض
(عذر فتور خواستن، آى به ثبات مى رسد( 86
گفت پيغمبر، رآوع است و سجود
بر در حق آوفتن، حلقه وجود
حلقه آن در، هر آن آو مى زند
(بهر او، دولت سرى بيرون آند( 87
نماز، محبوب عارفان، بهشت خلوص اُنس و معرا جالسالكين و صلوةالعارفين است. نماز، موهبت و سرچشمه
.فيض است آه لايزال در اختيار ما قرار داده است
نماز، دروازه اى است، گشاده به عرصه پهناور و مصفا. دريغ است آه آدمى عمرى را در جوار بهشت مصفايى
.بگذراند و سرى بدان نكشد و عزيزان و دلبندان خود را بدان سوق ندهد
هيچ وسيله اى مستحكم تر و دائ متر از نماز براى ارتباط ميان انسان با خدا نيست. نماز ستون دين است. اسلام در حكم يك بناى برافراشته و يك ساختمان هماهنگ و پابرجاست و در ميان معارف اسلامى، تنها نماز است آه نقش اساسى را در حفظ آن ايفا م ىآند و حكم ستون براى اين مجموعه دارد. بدين ترتيب به آنان آه نمازشان ترك شده است، يا از اول تارك الصلوة بوده اند و آنان آه نمازشان فقط ايستادن و خم شدن و سر بر مهر گذاردن استو از روح و محتواى نماز بهره اى نبرده اند، بايد گفت آه: گنجينه بس ارزشمندى را از دست داده ايد و بر مابقى معارف .و دستورهاى دينى خود لطمه وارد ساخته ايد
اما اين نماز حقيقتى است آه رسول خدا را به معراج برد و مؤمنين را به معراج مى برد. نماز دومين اصلى است .آه همه انبياى الهى و خود قرآن نيز بعد از ايمان به خدا برشمرده است
.نماز نور چشم مؤمن است