در كتاب مصباح الشريعه از امام صادق (عليه السلام) چنين روايت شده است:
راز نام گذارى مستراح بدين نام آن است كه آدمى در آنجا از سنگينى نجاست‏ها و كثافت‏ها راحت مى‏شود و براى مؤمنان درس عبرتى است كه نعمت‏هاى پاكيزه دنيايى سرانجامش چنين است!
پس[بر اثر اين درس عبرت] با دل بريدن از متاع دنيا خود را راحت مى‏سازد و جان خود را از سرگرم شدن به آن فارغ مى‏كند و همان گونه كه از جمع آورى كثافت‏ها پرهيز مى‏كند، از گرد آورى متاع دنيا دورى مى‏گزيند و به انديشه درباره خود مى‏پردازد كه چگونه در حالى بزرگوار و گرامى، و در حالى ديگر ذليل و خوار مى‏شود و درمى‏يابد كه قناعت و تقوا مايه آرامش و آسايش وى در دنيا و آخرت مى‏شود؛ زيرا آسايش آدمى در خوار شمردن دنيا وانهادن بهره‏گيرى از آن و زدودن جاست حرام و شبهه ناكه آن نهفته است.
پس از ادراك اين حقيقت، در كبر و خود بزرگ بينى را بر روى خود مى‏بندد و از گناهان مى‏گريزد و در تواضع و پشيمانى و حيا را بر روى خويش مى‏گشايد و براى دستيابى به فرجامى نيك و نفسى پاكيزه، در اداى فرمان ها و اجتناب از نواهى مى‏كوشد و نفس خود را در زندان خوف و صبر و خوددارى از شهوت‏ها به بند مى‏كشد، تا به امان خداوند در دار القرار بپيوندد و طعم رضاى خدا را بچشد؛ زيرا سلوك خردپسند همين است و جز اين هرچه را نيك پندارد، هيچ است.
مراد از سخن امام (عليه السلام) اين است كه مؤمن چون بينديشد كه لذت اندك و ناچيزى كه از نعمت‏هاى دنيا بهره وى شده، به آفت تبديل شده و جز با دفع آن از آزارش رهايى نمى‏يابد، پى مى‏برد كه سرانجام همه نعمت‏هاى دنيا همين است و براى دورى از زيان و آفت‏هاى آنها بايد آنها را ترك گفت و جز به مقدار ضرورت از آن بهره نگرفت، تا دل آدمى از سنگينى وابستگى خاطر به آنها (در نعمت‏ها و لذت‏هاى حلال) و از آسيب‏ها و آفت‏هاى آنها (در حرام و شبهه ناك) راحت باشد.
در نتيجه، همان گونه كه از پليدى‏ها دورى مى‏كند از آنها (نعمت‏ها و لذت‏هاى حلال) نيز پرهيز خواهد كرد، و هنگامى كه ببيند طعامى كه براى ادامه حيات ناار است مصرف كند و قوام و بقاى وى بدان بستگى دارد، براى دفع ضرر و آفت آن بايد چنين ذلتى را تحمل كند، خود بزرگ بينى را رها كرده، تواضع پيشه مى‏كند و از آنچه در گذشته بر خلاف اين رويه عمل كرده، پشيمان مى‏شود و از بى توجهى به رهنمودهاى پروردگار خود، در مواردى كه به پاكيزگى ظاهرى و طهارت باطنى وى مربوط مى‏شود، حيا كرده يقين مى‏كند كه از لذت‏هاى پست دنيايى بر اثر سرانجام بد آنها بايد چشم فرو پوشيد و لذت خالص حقيقى را در نعمت‏هاى دنايى نمى‏توان يافت، بلكه لذت راستين در رضايت و خشنودى خدا است، كه پس از دستيابى به امان خداوند در سرى جاويدان بهره آدمى مى ‏گردد.